Ο πόλεμος μεταξύ «καλού» και «κακού» τελειώνει πολύ σύντομα και σε αυτόν τον Πλανήτη.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αιώνια διαμάχη μεταξύ υλικών κι άϋλων όντων και οντοτήτων που υπηρετούν το σύνολο υπερασπιζόμενα της Θείες Αρχές της Ύπαρξης και άλλων που διασάλευσαν αυτές τις διασυμπαντικές Κοσμικές Αρχές υπηρετώντας μόνο τον εαυτό τους.
Ο Πάνσοφος Δημιουργός Όλων Όσων Υπάρχουν δεν δημιούργησε το «κακό» αλλά αυτό δημιουργήθηκε μέσα από τον συνδυασμό της μοναδικής πιθανότητας έλλειψης φωτός και της ελεύθερης βούλησης κάποιων πρώην θείων όντων που επιθύμησαν από περιέργεια να βιώσουν αυτή την εμπειρία.
Αυτή είναι η Πρωταρχική Ανωμαλία.
Τα όντα αυτά αποκομμένα από το Φως, την Θεία Αγάπη, Χάρη και Πρόνοια της Άναρχης Πηγής των Πάντων βυθίστηκαν στο σκότος και κατέληξαν ως παρανοϊκές κι ανώμαλες σκοτεινές φιγούρες να ζουν παρασιτικά εις βάρος όλων των όντων που παγίδευσαν στο τεχνητό κλειστό τους κύκλωμα που γνωρίζουμε ως Μήτρα.
Αυτό ήταν ζωτικά απαραίτητο για αυτά καθώς οι όμηροι τους αποτελούσαν την κύρια πηγή ενεργειακής τροφής που τα συντηρούσε καθώς ουδένα ον διασυμπαντικά δύναται να υπάρξει αποκομμένο από το Θείο Φως.
Αυτά τα ανώμαλα πλέον πλάσματα μέσα από σκοτεινές σκέψεις, λόγια και πράξεις δημιουργούσαν και προκαλούσαν πολύ έντονα αρνητικά συναισθήματα στους ομήρους τους καθώς διέσπειραν τον ανείπωτο ψυχικό πόνο της προσωπικής παράνοιας τους απορροφώντας την ζωτικής σημασίας για αυτά αρνητική ενέργεια που εξαπέλυαν οι όμηροι τους μέσα από τα τεχνητά εσκεμμένα παθήματα τους. Με λίγα λόγια η ενεργειακή σίτιση αυτών των ανώριμων σχιζοφρενών όντων προέρχεται από την αρνητική ενέργεια που προβάλουν με άπειρους τρόπους στους άλλους και αντανακλάται πολλαπλάσια πίσω σε αυτά τρέφοντας τα.
Κάποιοι από εμάς, οι πιό ψυχικά ώριμοι, μέσα από πολλαπλές εξαναγκασμένες μετενσαρκώσεις στο ίδιο πεδίο κατάφεραν κι αντιστάθηκαν και δημιουργώντας ρωγμές φωτός προς τα «έξω» έστειλαν το σήμα ως φάρος για την ανωμαλία που υφίσταται η Δημιουργία σε αυτό το κλειστό κύκλωμα.
Η παρουσία του σκότους στις ανώτερες και ανώτατες διαστάσεις της Ύπαρξης υπήρχε υπό την μορφή της άγνοιας για το τι συντελείται στο φυσικό πεδίο. Η έλλειψη πληροφορίας είναι σκοτάδι.
Μέσα από αδιανόητες για τον μέσο ανθρώπινο νου διεργασίες ο σχεδιασμός της απελευθέρωσης όλων των όντων από την σκοτεινή λαβή έγινε εφικτός και η αποστολή της Θείας αποκατάστασης του Φωτός έγινε πραγματικότητα.
Σχεδόν ολόκληρο το υπόλοιπο Σύμπαν είναι τώρα πλέον ελεύθερο και συνδεδεμένο ξανά απόλυτα με τον Άναρχο Καλλιτέχνη του οποίου η φαντασία δημιούργησε τα Πάντα. Είναι τόσο αμετάκλητη και πλέον άψογα δομημένη η συνολική επιστροφή στο Φως της Κεντρικής Πηγής όλων των όντων, όπου έχουν θεσπιστεί νέες Κοσμικές Αρχές μέσω των οποίων ουδείς δύναται ξανά να αποσυνδεθεί από τον Μέγιστο Δημιουργό.
Μπορεί κάποιος ή κάποια να βιώνει οποιαδήποτε απόφαση του/της μέσω της ελεύθερης βούλησης αλλά δεν θα υπάρχει πλέον η επιλογή της αμετάκλητης αποκοπής από το Θείο Φως καθώς αυτή η «απρόβλεπτη λεπτομέρεια» δημιούργησε τεράστιο πόνο και καθυστέρηση στην εξέλιξη των Πάντων.
Φυσικά,
ουδέν κακό αμιγές καλού, διότι ακόμη κι αυτή η εμπειρία της «σκοτεινής
καθυστέρησης» που πηγάζει από την αρχή αυτού του κύκλου αποτελεί μια σημαντική
προσθήκη πληροφοριών προς μελλοντική αποφυγή στην εξέλιξη Του Όλου.
Οι μονοθεϊστικές θρησκείες εσφαλμένα πιστεύουν και κηρύττουν πως ο «Θεός» είναι Τέλειος. Αυτό σημαίνει πως έχει τελειώσει, έχει τελειοποιηθεί, έχει δηλαδή τερματίσει. Αυτός δεν είναι ο ανώτατος τιμητικός τίτλος για Την Ύπαρξη αλλά αποτελεί την μέγιστη ύβρη προς την Κεντρική Πηγή Όλων.
Και αυτό διότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, καθώς μέσα από τις άπειρες συνδέσεις Του με τα αμέτρητα τμήματα του Εαυτού Του σε όλους τους Κόσμους και διαστάσεις λαμβάνει ένα αδιανόητο ποσό πληροφοριών που τον εξελίσσουν διαρκώς περεταίρω επ΄άπειρον σε ένα αδιανόητο επίπεδο Υπερνόησης.
Η εξέλιξη Του/Της ίσως θα μπορούσε να σταθεροποιηθεί –κι όχι τελειοποιηθεί- αν διαγραφεί πλήρως από την ύπαρξη το πείραμα αυτού του Κοσμικού Κύκλου της Δημιουργίας και παύσουν να εισρέουν οι άπειρες νέες εισερχόμενες πληροφορίες. Και λέω ίσως, διότι για μια τέτοια αδιανόητη Υπερνόηση ακόμη και η συνεχής επεξεργασία σταθερών –πλέον μη εξελισσόμενων- πληροφοριών ενός διαγραμμένου ή σταματημένου πειράματος δύναται να προκαλεί επιπλέον εξέλιξη στην Υπερνόηση Του/Της.
Εξάλλου ο «Θεός» δεν είναι αποκλειστικά και μόνο μια εξωτερική δύναμη –όπως απεικονίζεται ως ένας σοφός παππούς πάνω σε ένα συννεφάκι- αλλά αποτελεί την Ολότητα της Ύπαρξης, δηλαδή βρίσκεται παντού κι όχι κάπου αποκομμένα, συγκεκριμένα και μεμονωμένα. Παντού…σε υλικά και άϋλα, ορατά κι αόρατα. Είναι τα Πάντα. Είναι Εμείς κι Όλα γύρω μας.
Στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο Ένα Ον που έγινε πολλοί και πολλά για να εκπληρώσει τη μοναδική θέληση της διαρκούς διευρυνόμενης και εξελισσόμενης Θεϊκής Ύπαρξης, επιζητώντας να βιώσει τον Εαυτό Του σε όλες τις διαστάσεις, χαμηλές και υψηλές, και ακόμη να βιώσει τον Εαυτό Του σε αυτό που φαίνεται να είναι κενό από Φως.
Αυτό που βιώνουμε όλοι εμείς ως θείες απολήξεις Του είναι το υλοποιημένο όνειρο Του ενός Υπέρτατου κι Άναρχου Μοναδικού Όντος. Αυτός είναι κι ο κύριος λόγος όπου η πραγματικότητα ξεπερνά κατά πολύ την ανθρώπινη φαντασία. Διότι η πραγματικότητα μας, αποτελεί την εκδηλωμένη φαντασία της Κεντρικής Πηγής των Πάντων.
Με την ολική κι αμετάκλητη εκκαθάριση του σκότους έρχονται άκρως μοναδικά ιδιαίτερες και πρωτοφανείς εποχές για όλους τους Κόσμους σε όλα τα πεδία και επίπεδα καθώς το Φως επανέρχεται σταδιακά στην κυρίαρχη θέση του και συνεχίζεται πλέον αδιάκοπτα και ταχύτερα πλέον η διασυμπαντική εξέλιξη χωρίς σκοτεινές "παρενθέσεις" και καθυστερήσεις.
Πρόκειται για κάτι τόσο μοναδικό και καινοτόμο όσο και η Δημιουργία η ίδια καθώς κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά σε αυτόν τον Μέγα Κύκλο Ύπαρξης. Είναι μια νέα τροπή στο Θείο Πείραμα της εξατομικευμένης εμπειρίας της Ζωής και είμαστε άπαντες ανυπόμονοι να τη βιώσουμε.
Όλοι εμείς…Ο Ένας.
