Έλλειψη γείωσης – Κατά πόσο ζούμε στο Τώρα;

   Εμείς οι άνθρωποι ασυνείδητα αναμένουμε την ευτυχία μας από ένα μελλοντικό ανύπαρκτο χρόνο: ‘όταν αποκτήσω αυτό θα είμαι ευτυχής’, ‘όταν καταφέρω εκείνο θα είμαι ευτυχής’, ‘όταν βρεθώ εκεί θα είμαι ευτυχής’, ‘όταν βρω αυτόν που αναζητώ θα είμαι ευτυχής’ κ.ο.κ. Αυτή η προβολή της προσωπικής μας ευτυχίας σε ένα μελλοντικό χρόνο, είναι αποτέλεσμα της έλλειψης γείωσης στην ενεργειακή μας φυσιολογία.

          Τι σημαίνει όμως αυτό;

  Έλλειψη γείωσης σημαίνει ότι το Ρεύμα της Ενέργειας που κατεβαίνει από ψηλά (όπως είναι φυσικό) και εισέρχεται από το chakra της κορυφής του κεφαλιού, δεν μας διαπερνά και δεν καταλήγει όπως θα ‘πρεπε στη γη. Δεν καταφέρνουμε να το γειώσουμε το Ρεύμα αυτό της Ζωής, κι έτσι νιώθουμε αποκομμένοι, μόνοι και με αίσθημα ανικανοποίητου.

      Ο λόγος που δεν γειώνεται η ενέργεια είναι η έλλειψη διαλογισμού, που διαιωνίζει τα ενεργειακά μας μπλοκαρίσματα, διαιωνίζει βασικά τους εγωισμούς μας. Οι εγωισμοί είναι μπλοκάρισμα της ενέργειας – π.χ. οι διάφοροι φόβοι που μας κάνουν να λειτουργούμε χειριστικά και να θέλουμε να ελέγχουμε τις καταστάσεις, είναι εγωισμοί, δηλαδή δεν αφήνουμε την ελεύθερη ροή της ενέργειας να περάσει μέσα από εμάς και να καταλήξει στη γη. 

  Αν ο διαλογισμός έχει μία βασική λειτουργία, αυτή είναι η γείωση που θα ‘πρεπε να μας προσφέρει. Στο διαλογισμό δηλαδή προσπαθούμε να αφήσουμε το κοντρόλ που θέλει να έχει ο νους για τα πάντα και επιτρέπουμε στη ροή της ενέργειας να μας διαπεράσει. Ο στόχος μας είναι να γίνουμε τέλεια κανάλια της Ροής, χωρίς να παρεισφρέει ο εγωισμός – έτσι θα καταστούμε άγιοι.
 

  Το να ζούμε στο Τώρα δεν σημαίνει να χαιρόμαστε τον κόσμο των αισθήσεων στο φαινομενικό παρόν, καθώς κάτι τέτοιο θα έδειχνε την αποκοπή μας από τη Ροή – το να ζούμε σαν σώματα μόνο είναι ο απόλυτος εγωισμός.

   Όταν λέμε ότι ζούμε στο Τώρα, εννοούμε ότι ζούμε χωρίς εγωισμό, χωρίς μπλοκάρισμα της Ροής της Ενέργειας. Και παραπέρα, για να γίνει αυτό, το πνεύμα μας πρέπει να το κατευθύνουμε προς το Θείον, προς τη Πηγή. Όσο πιο ψηλά πετά το πνεύμα μας, τόσο πιο βαθιά γειώνουμε τη Ροή της Ενέργειας.
Όσο πιο ψηλά πηγαίνει το πνεύμα μας, τόσο πιο πολύ γειώνουμε τη ψυχή μας στο σώμα. Στους περισσότερους ανθρώπους η ψυχή πλέει πάνω από το κεφάλι τους, είναι δηλαδή αγείωτοι.

   Αυτό συμβαίνει γιατί το focus τους στη καθημερινότητα βρίσκεται κυρίως στα γήινα και εξωτερικά πράγματα και δεν αφήνουν το πνεύμα τους να πάει ψηλά. Έτσι η ψυχή μένει σχεδόν έξω από το σώμα, αγείωτη. Ο άγιος είναι ο άνθρωπος που έχει ενσαρκώσει πλήρως τη ψυχή του.
Και η ψυχή είναι το δοχείο του Πνεύματος, το δοχείο του Αγνού Πυρός.

  Έτσι όποιος ενσαρκώνει τη ψυχή του αυτομάτως φέρνει και περισσότερα μόρια Πυρός στη φυσιολογία του. Στόχος είναι να καταστούμε πυρ τελικά, να χτίσουμε το πύρινό μας σώμα, το lightbody, όπως κατέδειξε και ο Χριστός που αναλήφθηκε στο σώμα αυτό της Δόξας.
  
  Έτσι λοιπόν, ουσιαστική γείωση δεν είναι το να είμαστε απλά πρακτικοί και προσγειωμένοι στην καθημερινότητα, γείωση δεν είναι να ζούμε μια ζωή των εξωτερικών αισθήσεων.
Γείωση σημαίνει ότι το Καθοδικό και Ανοδικό Ρεύμα της Ζωής ρέει ελεύθερα μέσα από εμάς, μια φυσική διαδικασία που οι τεχνητοί εγωισμοί μας την μπλοκάρουν.

   Αυτός είναι ο στόχος του διαλογισμού, από τη μία να εκτοξεύσουμε το πνεύμα μας ψηλά, προς τον Κύριο/Πατέρα/Θεό/Πηγή, και από την άλλη να επιτρέψουμε στο Θείο Ρεύμα να περάσει μέσα από εμάς και να καταλήξει βαθιά στη γη.
Όσο πιο ψηλά πάει το πνεύμα μας, τόσο πιο βαθιά γειώνουμε την ενέργεια και την ψυχή μας και τόσο πιο χρήσιμοι γινόμαστε στη γη, καθώς η δράση μας γίνεται καίρια και δημιουργική. Ακούγεται παράδοξο, αλλά όσο πιο ψηλά, στον μελλοντικό μας Εαυτό κατευθύνεται το πνεύμα μας, τόσο πιο πολύ ζούμε σε αυτό που αποκαλείται πνευματικό Παρόν.

ΠΗΓΗ: www.elenastral.com/2009/04/blog-post_