ΟΜΑΔΑ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΕΩΣ (5ο Μέρος)
Μιλάει ο Mytre:
«Η Mytria
χάθηκε, χάθηκε!» Έκλαψα μόνος μου. «Πως μπορεί να συνέβη αυτό; Με ξέχασε, όπως
και την αληθινή της πραγματικότητα. Ενώθηκε τόσο με την ανθρώπινη επαφή, που
δόθηκε στον άνθρωπο αντί να δείξει στον άνθρωπο πώς να πάρει ο άνθρωπος από
αυτήν.»
Νόμιζα ότι
μιλούσα στον εαυτό μου, όταν ξαφνικά ένιωσα ένα οικείο αίσθημα πίσω μου. Γύρισα
πίσω γρήγορα και είδα τον Αρκτούριο να κοιτάζει μέσα στη καρδιά μου.
«Μην
ανησυχείς Mytre. Κατά τη διαδικασία ώστε να ξυπνήσουν τα μέλη της οικογένειάς
μας που έχουν πάρει γήινα οχήματα, είναι αναγκαίο και εμείς να καταλάβουμε τι
είναι να βρίσκεσαι χαμένος στην ανθρώπινη ψευδαίσθηση.
«Βλέπεις
μέσα από αυτήν, αλλά αυτή πρώτα πρέπει να βρει το δρόμο της επιστροφής μέσα από
τα ανθρώπινα συναισθήματα, πριν μπορέσει να κάνει μια σύνδεση μαζί σου. Ξέρεις
ότι μπορούσε να θυμηθεί τη συνάντηση στην αίθουσα ενημερώσεων που είχατε πριν
αρχίσετε την Αποστολή. Μπορείς να διπλο-εντοπιστείς σε αυτή τη χρονογραμμή και
να τη συναντήσεις εκεί για να της δώσεις ένα μήνυμα.»
«Σε ευχαριστώ
που ήρθες να μας βοηθήσεις», απάντησα στον Αρκτούριο. «Είχα αρχίσει να χάνω τη
ψυχραιμία μου. Δεν είχαμε καμία ιδέα πόσο δύσκολα είναι στη τρίτη διάσταση. Πως
οι γειωμένοι μας επιζούν από όλες τις ψευδαισθήσεις του φόβου;»
«Όχι
εύκολα», απάντησε ο Αρκτούριος.«Αλλά πρέπει να πας τώρα στη χρονογραμμή που
επισκέφτηκε. Μπορείς να το κάνεις διπλο-εντοπιζόμενος, όπως το έχεις κάνει και
πριν.»
Ένιωσα την
αίσθηση του επείγοντος από τον Αρκτούριο, έτσι δεν ρώτησα τις μυριάδες
ερωτήσεις που είχα στο μυαλό μου. Δεν είχα χρόνο να φτιάξω ένα μήνυμα, έτσι θα
έπρεπε να εμπιστευθώ τα ένστικτα μου. Συγκέντρωσα τη συνείδησή μου βαθιά μέσα
στον Πυρήνα μου και θυμήθηκα την τελική μας συνάντηση πριν αρχίσουμε την
αποστολή. Μόλις βρήκα τον εαυτό μου στην αίθουσα ενημέρωσης, εστίασα στην
αίσθηση της Mytria που καθόταν δίπλα μου.
Αρχικά η εικόνα ήταν μόνο στο μυαλό μου, αλλά όσο συνέχιζα να συγκεντρώνομαι αισθάνθηκα τα πόδια μου στο πάτωμα και την καρέκλα κάτω από μένα. Είδα τον Αρκτούριο που μας μιλούσε και αισθάνθηκα τον ενθουσιασμό που υπήρχε στην αίθουσα. Τότε, τόλμησα να κοιτάξω δεξιά μου, και εκεί ήταν η Mytria. Ωστόσο, αντί για τη γεμάτη αυτοπεποίθηση εκδοχή της που γνώριζα πάντα, αισθάνθηκα φόβο και σύγχυση να την περιβάλλουν.
Για αυτό,
ήξερα ότι ήμουν στη σωστή χρονογραμμή. Την έβλεπα όπως περίμενα να τη δω, αλλά
έβλεπε τον εαυτό της όπως τον άνθρωπο που είχε συνδεθεί. Γρήγορα, πριν φύγει,
της είπα, «Πρέπει να συγκεντρώσεις τους ανθρώπους που έχουν τις ίδιες ιδέες και
να τους πεις να διαδώσουν το μήνυμα ότι ερχόμαστε»
Προσπάθησα
να την ακολουθήσω στον προορισμό του διπλο-εντοπισμού της αλλά μπορούσα να βρω
μόνο την γενική περιοχή. Η πρωταρχική της μορφή ήταν στο Σκάφος σε βαθιά
έκσταση ενώ είχε διπλο-εντοπιστεί στη Γη. Ωστόσο, ήταν επικίνδυνο να τη ξυπνήσω
από τέτοια βαθιά έκσταση. Θα έπρεπε να περιμένω και να δω αν ο Γήινος εαυτός
της έλαβε το μήνυμα μου.
Μιλάει η Ανθρώπινη Επαφή:
Πρέπει να είχα παραισθήσεις, αλλά όταν
επέστρεψα από την έκστασή ή την παραίσθηση μου, είχα ένα μήνυμα στο μυαλό μου
που έλεγε: «Πρέπει να συγκεντρώσεις τους ανθρώπους που έχουν τις ίδιες ιδέες
και να τους πεις να διαδώσουν το μήνυμα ότι ερχόμαστε». Δεν είχα τη παραμικρή
ιδέα τι ήταν αυτό το μήνυμα. Ποιοι ήταν αυτοί οι ''εμείς'' που έρχονται; Επίσης
εάν υπάρχουν άνθρωποι με τις ίδιες ιδέες, δεν τους έχω συναντήσει. Έτσι,
απώθησα αυτό το μήνυμα, την ανάμνηση ή την αυταπάτη μακριά και συνέχισα τη μέρα
μου.
Ωστόσο, όσες
φορές και αν απώθησα το μήνυμα μακριά, αυτό επέστρεφε. Επιπλέον, αφού σταμάτησα
να κρίνω τον εαυτό μου, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπήρχε ένα πολύ ειδικό
συναίσθημα που συνόδευε το μήνυμα.Όντως ήταν ένα οικείο συναίσθημα, σαν ίσως ο
ψηλός ξανθός άντρας με τα γαλάζιαμάτια μου το είπε πριν βιώσω αυτή την
εμπειρία.
Ομοίως, η
αίθουσα φαινόταν οικεία, και φαινόταν ότι γνώριζα τους ανθρώπους εκεί. Όλοι μας
φαινόμασταν με συγκεντρωμένη τη προσοχή σε ένα τεράστιο Φωτεινό Ον που
ακτινοβολούσε καθαρή αγάπη στην αίθουσα όσο μας μιλούσε. Το Ον του Φωτός
φαινόταν σχεδόν σαν να ήταν οδηγός ή δάσκαλός μου. Είπα τη λέξη ''αυτό'' αφού
το Ον δεν είχε φύλο. Φαινόταν σα να μιλούσε σε όλους μας, ενώ ταυτόχρονα
μιλούσε στις ατομικές μας καρδιές.
Η μνήμη
αυτού του Φωτεινού Όντος ησύχασε τα ασταθή συναισθήματά μου και επικέντρωσε το
μυαλό μου. Τότε, σα να θυμάμαι κάτι ξαφνικά, γύρισα αριστερά μου και είδα το
ψηλό ξανθό άντρα που κοιτούσε κατευθείαν στα μάτια μου. Κατακλύστηκα από την
προσωπική και πνευματική αγάπη που αισθάνθηκα ότι αυτός ο άντρας είχε για
εμένα, και με έκπληξή μου συνειδητοποίησα ότι και εγώ αισθανόμουν το ίδιο και
για αυτόν.
Η μνήμη
αυτού του συναισθήματος αγάπης και ασφάλειας μου έδωσε το κουράγιο να βρω ένα
τρόπο να ακολουθήσω τις οδηγίες του. Δεν ήξερα ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι που
είχαμε τις ίδιες ιδέες, αλλά έπρεπε να τους βρω, να συναντηθώ μαζί τους και να
αρχίσω μία ειλικρινή συζήτηση για το τι συνέβη σε εμένα.
Η σκέψη
αυτού του πραγματικά πελώριου έργου με κούρασε, και αποφάσισα να κλείσω τα
μάτια μου για ένα λεπτό. Έτσι, πήγα κατευθείαν για ύπνο και είχα το πιο υπέροχο
όνειρο στο οποίο ζούσα σε δύο κόσμους.
(Μετάφραση
του βίντεο με το μήνυμα του Αρκτούριου εδώ)
Όταν
ξύπνησα, αναρωτήθηκα εάν πραγματικά ζω σε δύο κόσμους ταυτόχρονα. Θα μπορούσα
να συμμετέχω σε μία άλλη πραγματικότητα που συμβαίνει την ίδια στιγμή με την
παρούσα; Αυτή η σκέψη φαινόταν αδύνατη, αλλά επίσης αισθανόμουν σαν να
ανακάλυψα μία σημαντική αλήθεια. Θα έπρεπε να εμπιστευτώ τη λογική μου και να
απωθήσω αυτή τη γελοία σκέψη της ζωής σε δύο κόσμους, ή θα έπρεπε να ακούσω τα
εσωτερικά μου αισθήματα;
Γνωρίζω ότι
το λογικό μου συμπέρασμα με έκανε να αισθάνομαι χαμένη και μόνη. Από την άλλη,
τα συναισθήματα που είχα σε αυτό το όνειρο με έκαναν τόσο ευτυχισμένη, τόσο
γεμάτη. Όντως, αισθάνθηκα σαν να είχα μόλις εκπληρώσει ένα είδος υπόσχεσης, μια
υπόσχεση που είχα κάνει στον εαυτό μου. Όχι, αυτό είναι μία ανόητη σκέψη. Για
τόσο πολύ καιρό αισθανόμουν λύπηση για τον εαυτό μου. Έπρεπε να σηκωθώ και να
προετοιμαστώ για την επιστροφή μου στη δουλειά αύριο.
Ωστόσο,
μόλις σηκώθηκα για να συνεχίσω την καθημερινή μου ζωή, συγκλονίστηκα από
μοναξιά και λύπη. Ήξερα γιατί ήμουν μόνη, αλλά γιατί ήμουν λυπημένη; «Σου
λείπει ο Mytre», ψιθύρισε μία εσωτερική φωνή. Αλλά ποιός ήταν ο Mytre, και
γιατί μου έλειπε; Απώθησα αυτή τη σκέψη και μπήκα στη διαδικασία τελικά να
φτιάξω φαγητό.
Ωστόσο, το
φαγητό ήταν άνοστο και η ανάμνηση του ψηλού ξανθού άντρα με τα γαλάζια μάτια
δεν εγκατέλειπε την καρδιά μου. Θα μπορούσε αυτός ο άντρας να είναι ο Mytre;
ΚΑΝΑΛΙ
ΕΠΑΦΗΣ: Suzanne Lie
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
Αρίστανδρος Ανδρομέδειος
