Η ΟΜΑΔΑ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΕΩΣ (4ο Μέρος)
Μέσα σε αυτή την Κοσμική Θάλασσα, τα πολλά χρονοδιαγράμματα της ''ζωής στον πλανήτη Γη'' αναμιγνύονται μεταξύ τους όπως τα ρεύματα του ωκεανού. Εξαιτίας της αναμίξεως των διαφορετικών χρονοδιαγραμμάτων και των συχνοτήτων της μεταβαλλόμενης σας πραγματικότητας, είναι συνηθισμένο για εσάς, αναληπτόμενοι μας, να βιώνετε ταυτόχρονα περισσότερες από μια πραγματικότητες.
Παραμείναμε, ή ακόμα βιώνουμε, την αλληλεπίδραση μας με τον πρώτο άνθρωπο που ήρθαμε σε επαφή. Είναι πολύ συνηθισμένο για αυτούς που ζουν σε ένα πολωμένο κόσμο να νομίζουν ότι μια μοναδική εμπειρία μπορεί να είναι επικίνδυνη. Αυτή η επιφυλακτική σκέψη είναι απαραίτητη για τη ζωή σε μια πολωμένη πραγματικότητα.
Σας θυμίζουμε τώρα ότι οι τελευταίες σκέψεις της ανθρώπινης μας επαφής ήταν, «Θέλει να μου πει κάτι, αλλά έχω την αίσθηση ότι μπορεί να μην μου αρέσει αυτό που θέλει να μου πει. Ευτυχώς, πρέπει να φύγω, οπότε μπορώ να διακόψω αυτή την επικοινωνία για τώρα.»
Μιλάει ο MYTRE:
Πρέπει να ζητήσω συγνώμη για το ότι η ιστορία μας κινείται μέσα από
διαφορετικές χρονικές περιόδους. Βλέπετε, το Σκάφος μας έχει μπει στην μέση
τέταρτη διάσταση του πλανήτη Γη. Άρα, οι μεταδόσεις μας προς εσάς εμποδίζονται
από τη διαφορά χρόνου μεταξύ της τέταρτης διάστασης και του κόσμου σας της
φυσικής τρίτης διάστασης.
Επιπλέον, ο
τριτοδιάστατος φυσικός σας κόσμος επεκτείνει την ουσία του μέσα στην τεταρτοδιάστατη έκφραση της πραγματικότητάς σας. Μερικοί από σας είναι ικανοί να
ακολουθήσουν την επέκταση της συνειδητότητας της Γαίας στις υψηλότερες δονήσεις
της πολυδιάστατης Γης και μερικοί από σας δεν μπορούν.
Άρα,
επικοινωνούμε μόνο με αυτούς από εσάς που μπορείτε να επεκτείνετε την συνειδητότητά σας αρκετά
ώστε να επικεντρώνετε την προσοχή σας στην τεταρτοδιάστατη εκδοχή της πραγματικότητάς σας. Γνωρίζουμε ότι αυτή η επέκταση της συνειδότητάς
σας μπορεί να είναι λίγο συγχυτική επειδή εξακολουθείτε να έχετε ακόμη μια φυσική μορφή
στην τρίτη διάσταση.
Ωστόσο, αν
μπορείτε να συντονιστείτε στα μηνύματά μας, πιθανόν να έχετε γνώση ήδη της πολυδιάστατης
φύσης σας. Έτσι, μπορείτε επίσης να καταλάβετε ότι υπάρχουν πολλές εκδοχές και
συχνότητες της πραγματικότητας που κολυμπούν μαζί στη μεγάλη κοσμική ροή του ΕΝΟΣ.
Καθώς η συνειδότητά
σας βαθμονομείται στο εξαπλωμένο χέρι των υψηλοτέρων συχνοτήτων της Νέας Γης της
Γαίας, θα επιπλεύσετε μέσα στις υψηλότερες εκφράσεις της πλανητικής σας πραγματικότητας.
Αυτές οι υψηλότερες συχνότητες της Γης όλες ρέουν μέσα στην Κοσμική Θάλασσα του
ΤΩΡΑ και του ΕΝΟΣ.
Μέσα σε αυτή την Κοσμική Θάλασσα, τα πολλά χρονοδιαγράμματα της ''ζωής στον πλανήτη Γη'' αναμιγνύονται μεταξύ τους όπως τα ρεύματα του ωκεανού. Εξαιτίας της αναμίξεως των διαφορετικών χρονοδιαγραμμάτων και των συχνοτήτων της μεταβαλλόμενης σας πραγματικότητας, είναι συνηθισμένο για εσάς, αναληπτόμενοι μας, να βιώνετε ταυτόχρονα περισσότερες από μια πραγματικότητες.
Παραμείναμε, ή ακόμα βιώνουμε, την αλληλεπίδραση μας με τον πρώτο άνθρωπο που ήρθαμε σε επαφή. Είναι πολύ συνηθισμένο για αυτούς που ζουν σε ένα πολωμένο κόσμο να νομίζουν ότι μια μοναδική εμπειρία μπορεί να είναι επικίνδυνη. Αυτή η επιφυλακτική σκέψη είναι απαραίτητη για τη ζωή σε μια πολωμένη πραγματικότητα.
Σας θυμίζουμε τώρα ότι οι τελευταίες σκέψεις της ανθρώπινης μας επαφής ήταν, «Θέλει να μου πει κάτι, αλλά έχω την αίσθηση ότι μπορεί να μην μου αρέσει αυτό που θέλει να μου πει. Ευτυχώς, πρέπει να φύγω, οπότε μπορώ να διακόψω αυτή την επικοινωνία για τώρα.»
Η Ανθρώπινη επαφή συνεχίζει:
Πέρασα το πρωινό μου με την αίσθηση ότι ο ψηλός ξανθός
άντρας με τα γαλάζια μάτια με παρακολουθούσε. Είναι ενδιαφέρον, ότι την
παρατήρησή του δεν την ένιωθα επεμβατική. Μάλλον ήταν παρήγορη, σαν κάποιος που με
αγαπάει να ήταν από πάνω μου για να είναι σίγουρος ότι ήμουν εντάξει. Ωστόσο, δεν
είχα ξανασυναντήσει αυτό τον άντρα πριν, οπότε πως θα μπορούσε να με αγαπάει;
Εντούτοις, φαινόταν να ακτινοβολεί αγάπη.
Τελικά, η εργασία της ημέρας κατέλαβε το νου μου και
ξέχασα τον άντρα, όπως και το αίσθημα της αγάπης. Άλλωστε, πόσο συχνά περπατάμε
νιώθοντας μια ακτινοβολία αγάπης; Μέχρι τη νύχτα είχα εντελώς ξεχάσει την
εμπειρία μου να προστατεύομαι από την αγάπη και πήγα για ύπνο, πολύ κουρασμένη
από την πολυάσχολη μέρα μου για να προβληματιστώ με ότι είχε συμβεί.
Θυμήθηκα που πλήρωσα τους λογαριασμούς μου. Θυμήθηκα
που πήγα στο βενζινάδικο, στο παντοπωλείο και στη τράπεζα. Θυμήθηκα ότι πήγα
στη δουλειά. Αλλά δεν θυμήθηκα τον άντρα με το αίσθημα αγάπης. Γιατί;
Γιατί θυμήθηκα όλα τα βαρετά πράγματα της επιβίωσης και
ξέχασα το αίσθημα της αγάπης; Ωστόσο, συνειδητοποίησα ότι ευχόμουν να είχα
κάποιον να με προσέχει και να μου στέλνει αγάπη. Έπεσα για ύπνο με κατάθλιψη
από τη μοναξιά της ζωής μου.
Ξύπνησα
το επόμενο πρωινό στη συνηθισμένη μου ώρα και έσυρα τον εαυτό μου από το
κρεβάτι. Ήμουν εξαντλημένη και αισθανόμουν ότι δεν κοιμήθηκα ούτε μια στιγμή.
Ωστόσο, θυμόμουν ότι αισθανόμουν λύπη για τον εαυτό μου όταν έπεσα για ύπνο.
Μετά, όταν πήγα στο ντους και αισθάνθηκα το ζεστό νερό να πέφτει στο κεφάλι μου, θυμήθηκα
κάτι.
Για
ένα σύντομο λεπτό, είδα τον εαυτό μου σε ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο με πολλούς
ανθρώπους που δεν γνώριζα. Ακόμα και τότε, δεν θυμήθηκα τον ψηλό ξανθό άντρα με
τα γαλάζια μάτια. Ήμουν πολύ απασχολημένη. Έπρεπε να πάρω το πρωινό μου γεύμα. Είχα να κάνω μερικά τηλεφωνήματα και μετά θα έπρεπε να ήμουν έτοιμη για δουλειά. Έπρεπε
να ακολουθήσω τη μέρα μου, όπως κάθε μέρα.
Ωστόσο,
μόλις βγήκα από το ντους, είδα ότι ΔΕΝ ήθελα να περάσω αυτή τη μέρα όπως κάθε
άλλη μέρα. Κάτι είχε συμβεί, αλλά δεν μπορούσα ακριβώς να το θυμηθώ. Αποφάσισα
να φορέσω τη ρόμπα μου και να διαλογιστώ. Οτιδήποτε είχε συμβεί χτες με είχε
αναστατώσει πολύ. Έπρεπε να εξακριβώσω τι ήταν και να το ελευθερώσω, ώστε να
μην είμαι δύστροπη όλη τη μέρα.
Πήγα
στο άλλο δωμάτιο, άναψα μερικά κεριά και έβαλα μια απαλή μουσική. Ο
διαλογισμός σήμαινε ότι δεν θα έπαιρνα πρωινό γεύμα. Ήμουν πεινασμένη, μάλλον
λιμοκτονούσα για κάτι άλλο. Δυστυχώς, δεν γνώριζα τι ήταν αυτό.
Με
εξέπληξε το πόσο γρήγορα μπήκα σε βαθύ διαλογισμό. Ήταν σαν να έψαχνα για κάτι,
ή κάποιον. Με αυτή τη σκέψη ξαφνικά είδα έναν ψηλό άντρα με ξανθά μαλλιά και
γαλάζια μάτια.
Έριξα
ένα γρήγορο βλέμμα πάνω του, και μετά αμφέβαλα για τον εαυτό μου. Με μόνο ένα
δευτερόλεπτο αμφιβολίας ο άντρας εξαφανίστηκε. Βέβαια, ήξερα ότι δεν ήταν
πραγματικός άνθρωπος, αφού υπήρχε μόνο στη φαντασία μου. Παρ' όλα αυτά, ήθελα πάρα πολύ
να περάσω κάποιο χρόνο με αυτόν τον φανταστικό άντρα. Σε αυτό το γρήγορο βλέμμα
αισθάνθηκα τόση αγάπη, που ήθελα αυτός να επιστρέψει.
Για
αυτό, προσπάθησα ξανά και ξανά για να επιστρέψει. Γιατί είχε φύγει τόσο ξαφνικά;
Γιατί δεν επέστρεφε; Γινόμουν όλο και περισσότερο θυμωμένη. Ήμουν θυμωμένη με
αυτόν που έφυγε τόσο σύντομα και θυμωμένη με τον εαυτό μου για – λοιπόν – δεν
ήξερα γιατί ήμουν θυμωμένη με τον εαυτό μου.
Στην πραγματικότητα,
ο θυμός για τον εαυτό μου, μου φάνηκε φυσιολογικός. Με έναν αρρωστημένο τρόπο τον ένιωθα βολικό. Εάν ήμουν θυμωμένη με τον εαυτό μου αντί να είμαι με τους άλλους ή με την
γενικότερη κατάσταση της ζωής μου, τότε τουλάχιστον δεν ήμουν θύμα. Και τότε
άρχισα να κλαίω.
Έκλαψα
και έκλαψα. Στη πραγματικότητα, έκλαψα τόσο πολύ που έπρεπε να δηλώσω ασθενής
στη δουλειά. Επέστρεψα στο κρεβάτι και έκλαψα ακόμα. Γιατί έκλαιγα; Δεν θα
μπορούσα πιθανόν να κλαίω επειδή συνέχιζα να ξεχνώ έναν φανταστικό άνθρωπο.
Αλλά,
τα δάκρυά μου ήταν για το ότι ξέχασα. Ενώ ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι ανάμεσα στα δάκρυα και στη μιζέρια μου, συνειδητοποίησα ότι ήταν πολλά που ξέχασα. Δεν μπορούσα
να θυμηθώ τι ήταν αυτά τα ''πολλά'', αλλά ένιωθα το κενό στη καρδιά μου. Έπρεπε
να υπάρχουν περισσότερα στη ζωή από το να κάνεις θελήματα και να δουλεύεις.
Πρέπει να υπάρχουν!
Τότε
θυμήθηκα ότι όταν ήμουν παιδί, συνεχώς έπαιζα με φανταστικούς ανθρώπους. Επίσης
θυμήθηκα πως αυτοί οι φανταστικοί άνθρωποι με αγαπούσαν και με καταλάβαιναν,
κάτι το οποίο ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση από οτιδήποτε είχα στον εξωτερικό μου
κόσμο.
Πράγματι,
θυμήθηκα πως είχα έναν εσωτερικό κόσμο και έναν εξωτερικό κόσμο. Μέσα ήταν γεμάτος με Νεράιδες, Αγγέλους και ανθρώπους σαν τον ψηλό ξανθό άντρα με τα γαλάζια μάτια.
Τότε πραγματικά έκλαψα. Έκλαψα με σπασμούς μέχρι που με δυσκολία ανέπνεα.
Ξαφνικά, αισθάνθηκα τόσο πολύ μοναξιά – μοναξιά για την εσωτερική ζωή μου. Πως μπόρεσα να ξεχάσω τι με έκανε πιο ευτυχισμένη από οτιδήποτε έβρισκα στον εξωτερικό μου κόσμο; Με αυτή τη σκέψη, κοιμήθηκα ανήσυχα.
Ξαφνικά, αισθάνθηκα τόσο πολύ μοναξιά – μοναξιά για την εσωτερική ζωή μου. Πως μπόρεσα να ξεχάσω τι με έκανε πιο ευτυχισμένη από οτιδήποτε έβρισκα στον εξωτερικό μου κόσμο; Με αυτή τη σκέψη, κοιμήθηκα ανήσυχα.
Όταν
τελικά ξύπνησα ήταν μεσημέρι. Το μόνο που μπορούσα να θυμηθώ ήταν κομμάτια από ένα Ον
πίσω σε αυτό το δωμάτιο με πολλούς ανθρώπους. Κάποιος μας μιλούσε. Βασικά, αυτός ήταν
κάτι περισσότερο ένα ''πράγμα'' που μας μιλούσε, επειδή σίγουρα δεν ήταν άνθρωπος.
Μάλιστα, φαινόταν να είναι ένα ψηλό, λαμπερό φως το οποίο περιοδικά έστελνε
μία ακτίνα μεγάλη σχεδόν σαν χέρι.
Είχα
υπνωτιστεί από αυτό το Ον και αισθανόμουν τόση αγάπη, όχι μόνο να βγαίνει από
αυτό, αλλά επίσης και από μένα. Αγάπησα αυτό το Ον πάρα πολύ. Δεν ήταν μία
ρομαντική αγάπη, ή έστω μια ανθρώπινη αγάπη. Ήταν μια πνευματική αγάπη αυτή που αισθανόμουν για το Ον που έμοιαζε ακριβώς με αυτή που είχα σαν παιδί.
Ήταν
τότε που άρχισα να θυμάμαι. Τότε, πέρα από τον έλεγχό μου, έπεσα σε μια βαθιά έκσταση.
Ήμουν σε αυτό το δωμάτιο με το μεγάλο Ον που μας μιλούσε, και καθόμουν δίπλα από τον ψηλό άντρα με τα
ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια.
(συνεχίζεται)
ΠΗΓΗ: http://suzanneliephd.blogspot.gr/2013/03/pleaidianarcturian-landing-part-part-4.html
ΠΗΓΗ: http://suzanneliephd.blogspot.gr/2013/03/pleaidianarcturian-landing-part-part-4.html
ΚΑΝΑΛΙ ΕΠΑΦΗΣ: Suzanne Lie
