ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ Mytre (4)
Η προοπτική του Almon
Μιλάει ο Almon:
Νόμιζα ότι είχα καθαριστεί και απελευθερώσει τη λύπη, τη θλίψη και τις ενοχές μου, αλλά όταν μπήκα στο Χαμηλό Αστρικό Πεδίο βρήκα πως έκανα λάθος. Η μικρή ομάδα μας είχε ανυψωθεί αυθόρμητα στη χαμηλότερη συχνότητα της τέταρτης διάστασης. Όσοι από εμάς συγκέντρωσαν την προστασία της άνευ όρων αγάπης γύρω τους είχαν δυσκολία ακόμη, αλλά εγώ είχα εντελώς παγιδευτεί στα παλιά βασισμένα στο φόβο συναισθήματά μου.
Ήξερα ότι έπρεπε να αυξήσουν τη συχνότητά τους, έτσι ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν και να με βοηθήσουν. Ωστόσο, η αυτολύπηση με καταλάμβανε, και ένιωσα εγκαταλειμμένος. Τότε ήταν που οι σκοτεινές οντότητες με περικύκλωσαν. Αυτά τα πλάσματα τα ένιωσα σαν ζωντανό φόβο και, ακόμα χειρότερα, τα αισθάνθηκα σαν την πείνα. Προς έκπληξη μου κατάλαβα ότι έτρωγαν πραγματικά το φόβο μου. Είχα ακούσει πριν ότι υπήρχαν σκοτεινές οντότητες που πραγματικά τρέφονται με φόβο, αλλά είχα σκεφτεί ότι ήταν μια παλιά δεισιδαιμονία.
Τώρα, συνειδητοποίησα ότι αυτό που νόμιζα πως ήταν ένα παραμύθι για να τρομάξουν τα παιδιά ήταν όντως αλήθεια. Χειρότερα ακόμη, μπορούσα να αισθανθώ τον εαυτό μου να κατασπαράσεται. Ήταν πιθανότατα μια ψευδαίσθηση, αλλά μου φάνηκε ότι είχα γίνει μικρότερος και αυτές είχαν γίνει μεγαλύτερες. Όταν συνειδητοποίησα τι συνέβαινε σε μένα άρχισα να πανικοβάλλομαι. Τότε άκουσα μια φωνή μέσα μου. Ήταν η φωνή μου, και αυτή ήταν πολύ ήρεμη.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι είχα απελευθερώσει το σκοτάδι μου, αλλά δεν είχα απελευθερώσει τη συνήθεια μου να πιστεύω πως χάθηκα. Είχα προσδιορίσει τον εαυτό μου μέσα από την αυτολύπηση μου για τόσο πολύ καιρό που είχε γίνει εθισμός. Ορκίστηκα να ωθήσω μακριά την παλιά συμπεριφορά μου, αλλά δεν ήταν τόσο εύκολο όσο νόμιζα. Φάνηκε πως όσο πιο πολύ πάλευα, τόσο ισχυρότερες οι σκοτεινές οντότητες γινόντουσαν.
Φώναξα σε αυτές, τις κλώτσησα και τις χτύπησα. Τις καταράστηκα και απαίτησα να φύγουν από την παρουσία μου. Ωστόσο, όσο πιο αναστατωμένος γινόμουν, τόσο ισχυρότερες γινόντουσαν. Ήταν σαν να συνέλλεγαν την δύναμη τους από μένα. Ναι, αυτό ήταν. Όσο πιο πολύ πάλευα και τις καταριόμουν, τόσο περισσότερο από το θυμό μου απελευθέρωνα. Αυτή η οργή μόνο τις έκανε πιο δυνατές, ενώ εγώ εξαντλιώμουν.
Ενεργούσα σαν πολεμιστής, αλλά αυτές δεν ήταν ένας συνηθισμένος εχθρός. Αυτός ο εχθρός δεν ήταν ζωντανός, γι 'αυτό δεν θα μπορούσα να τον σκοτώσω ή ακόμα και να τον βλάψω. Ως εκ τούτου, έπρεπε να αξιολογήσω εκ νέου τη στρατηγική μου. Αλλά πώς θα μπορούσα να σκεφτώ ενώ πάλευα για τη ζωή μου; Τότε κατάλαβα ότι ήταν νεκρές και ήμουν ζωντανός, άρα, πώς θα μπορούσαν να με σκοτώσουν; Στην πραγματικότητα, πώς θα μπορούσαν ακόμα και να με βλάψουν; Ήταν απλώς όντα που είχαν εισβάλει στη συνείδηση μου, αλλά το σώμα μου ήταν απόλυτα ασφαλές στην επιφάνεια του πλανήτη. Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσαν να βλάψουν το σώμα μου.
Ωστόσο, θα μπορούσαν να βλάψουν το μυαλό μου, αλλά μόνο αν πίστευα σε αυτές. Τότε συνειδητοποίησα ότι πίστεψα σε αυτές, γιατί δεν είχα συγχωρέσει τον εαυτό μου πλήρως. Επιπλέον, η ''μυρωδιά'' της αυτο-κρίσης μου ήταν όπως το μέλι για μια μέλισσα. Θα έπρεπε να απελευθερώσω ΟΛΗ την κρίση του εαυτού μου. Θα έπρεπε να συγχωρήσω τον εαυτό μου εντελώς και να γεμίσω την καρδιά μου με την άνευ όρων αγάπη. Ήμουν πολύ νέος στο να αγαπάω τον εαυτό μου, έτσι η άνευ όρων αγάπη φαινόταν αδύνατη.
Και τότε σκέφτηκα την Mytria. Ήξερε ότι δεν ήμουν ο Mytre "της", αλλά με αγκάλιασε πλήρως ως τον καλύτερο φίλο και εραστή της. Το καλύτερο μέρος ήταν ότι ήξερα πως τα συναισθήματά της ήταν πραγματικά. Είδε τους τρόπους με τους οποίους ήμουν σαν τον άλλο Mytre και τους τρόπους με τους οποίους ήμασταν διαφορετικοί. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσα να πω ότι πραγματικά προσπάθησε να αγνοήσει τους τρόπους που ήμασταν το ίδιο, έτσι ώστε να μπορούσε ειλικρινά και βαθιά να με γνωρίσει.
Θα έπρεπε να επιβιώσω από αυτό τον αγώνα φαντασμάτων, αν όχι για τον εαυτό μου, αλλά για τον Mytre. Θα έπρεπε επίσης να επιβιώσω για την αποστολή μας. Είχα γίνει ο ηγέτης που πάντα ήθελα να είμαι. Δεν θα εγκαταλείψω το καθήκον μου, λόγω της προσωπικής μάχης με το δικό μου σκοτάδι. Ο πληγωμένος εγωισμός μου δεν ήταν πλέον το επίκεντρο της ζωής μου. Υπήρχαν άλλοι, στην πραγματικότητα ένα ολόκληρο χωριό, που χρειάζονται τις ικανότητές μου.
Τράβηξα την προσοχή μου μακριά από τον εαυτό μου και επικεντρώθηκα στον κόσμο που αγάπησα άνευ όρων. Φυσικά, αυτό ήταν! Η ανιδιοτελής αγάπη ήταν η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να αποτρέψει αυτό το σκοτάδι. Είχα πυροβολήσει, ακόμα και σκοτώσει πολλούς εχθρούς. Αλλά ποτέ δεν τους είχα αγαπήσει. Πώς θα μπορούσα να κάνω αυτή τη στροφή από τον αγώνα σε --- τι; Ποιο ήταν το αντίθετο του αγώνα;
Στη μέση του στοχασμού μου δεν είχα συνειδητοποιήσει μια εξαιρετικά μεγάλη σκοτεινή οντότητα που έτρεχε προς το μέρος μου. Επέλεξα να μην τρέξω και να μην πολεμήσω. Αντ 'αυτού, άνοιξα τα χέρια μου και αγκάλιασα την οντότητα όταν ήρθε προς το μέρος μου. Την κράτησα πολύ κοντά μου. Όπως έκανα έτσι, με έκπληξη αισθάνθηκα την ιστορία της.
Ήταν κάποτε ένα ανθρωποειδές με ένα σώμα που έμοιαζε πολύ με το δικό μου. Ωστόσο, η ζωή δεν πήγε καλά για αυτόν τον άνθρωπο, και έγινε πολύ κακός και πολύ σκληρός. Μπορούσε να καταλάβει ότι η εκδίκηση του ήταν εναντίον των αθώων όπως και των ενόχων. Καταδίκασε όλους εξίσου, συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου. Είδα τα φρικτά πράγματα που αυτός έκανε φορώντας μια μορφή, αλλά εγώ δεν τον κρίνω. Στην πραγματικότητα, δεν κρίνω ούτε τον εαυτό μου που δεν τον έκρινε.
Είχα περάσει τη ζωή μου κρίνοντας τους άλλους, και μετά κρίνοντας τον εαυτό μου. Πάντα υπήρχε ένας εχθρός που θα μπορούσα να κατηγορήσω, να μισήσω ή να καταπολεμήσω. Δεν σκέφτηκα ποτέ να κοιτάξω τον εχθρό μου στα μάτια και να δω ότι το άτομο αυτό έχει επίσης μια ιστορία. Μερικοί πίστευαν την ιστορία τους και κατηγόρησαν τον εαυτό τους, ενώ άλλοι πίστευαν την ιστορία τους και κατηγόρησαν τους άλλους. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, η κατηγορία δεν ήταν μια θεραπεία. Η κατηγορία μόνο κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Μέσα σε εκείνη τη στιγμή που φαινόταν να διαρκεί για πάντα, κατάλαβα ότι έπρεπε να δεχθώ άνευ όρων, να συγχωρήσω ακόμη και να αγαπήσω αυτή την οντότητα. Έριξα τα όπλα μου και παρακολουθούσα καθώς ο "εχθρός" προσπάθησε να με βλάψει. Ωστόσο, το σώμα μου ήταν σε μια διαφορετική διάσταση και η συνείδησή μου ήταν πολύ υψηλά για την οντότητα αυτή ώστε να με βλάψει. Και πάλι, συγκράτησα το βλέμμα της τώρα συγχυσμένης και φοβισμένης οντότητας, και κοιτάζοντας ίσια στα μάτια της είπα, «Σ 'αγαπώ άνευ όρων.»
Προς μεγάλη μου έκπληξη, το σκηνικό άλλαξε ξαφνικά και όλες οι οντότητες ήταν παιδιά που έπαιζαν σε ένα τεράστιο λιβάδι από γρασίδι. Φάνηκαν να κλωτσούν γύρω ένα είδος μπάλας, ενώ γελούσαν και φώναζαν φιλικά πειράγματα. Περπάτησα πάνω στο λιβάδι και εντάχθηκα στο παιχνίδι τους, όταν με κάλεσαν. Παίξαμε το παιχνίδι μέχρι ο Ήλιος, ο οποίος ήταν αόρατος πριν, έπεσε πίσω από τον ορίζοντα και η σκηνή χάθηκε στο σκοτάδι.
Υπήρχε ένα φως στην καρδιά μου που δεν μπορούσα να θυμάμαι ούτε να αισθάνομαι ποτέ πριν. Έβαλα τα χέρια μου πάνω στη λαμπερή καρδιά μου και αισθάνθηκα μια κίνηση ζεστασιάς στα χέρια και στους βραχίονες μου. Το φως στη συνέχεια πήγε σε όλο το σώμα μου και έξω από την κορυφή του κεφαλιού μου. Σταδιακά, άρχισα να αιωρούμαι όλο και πιο ψηλά μέσα από μια ομιχλώδη σκηνή αόριστων μορφών, σκοτεινών χρωμάτων και μιας μυριάδας συναισθημάτων.
Είδα τότε φίλους μου και αμέσως ήμουν ανάμεσά τους. Ναι, αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι αγαπητοί φίλοι μου. Δεν ήμουν ο άνθρωπος που ήμουν όταν ήρθα για πρώτη φορά σε αυτόν τον ιερό τόπο. Η φιλία, η αποδοχή και η εμπιστοσύνη της μικρής αυτής ομάδας μου είχε μάθει να αγαπώ τους άλλους και να αγαπώ τον εαυτό μου.
Αργότερα εκείνο το βράδυ, μετά το ταξίδι μας μέσα από την τέταρτη διάσταση, έφυγα από το κρεβάτι που μοιραζόμουν με την Mytria και βγήκα στην έναστρη νύχτα. «Είμαι έτοιμος», φώναξα στον αόρατο Aρκτούριο. Δεν ήξερα για τι ήμουν έτοιμος, αλλά ήξερα ότι είχα τώρα το σθένος να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε κατάσταση με θάρρος και άνευ όρων αγάπη.
«Αύριο θα ανυψώσετε το Ναό.» Άκουσα μέσα στην καρδιά μου.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Όταν συναντηθήκαμε το επόμενο πρωί, είπα σε όλους το μήνυμα μου από το προηγούμενο βράδυ. Κανείς δεν με αμφισβήτησε ή ακόμα και να ανησύχησε. Αντ 'αυτού, περπατούσαν σιωπηλά προς την παράμετρο του χώρου του Ναού και τον κύκλωσαν. Ήξερα ότι έπρεπε να σταθώ στη μέση του κύκλου. Το τραγούδι μας είχε σώσει πριν, έτσι άρχισα να τραγουδάω, αλλά χωρίς λόγια. Υποθέτω ότι θα μπορούσατε να πείτε πως έδινα τόνο, καθώς και τα άλλα μέλη της ομάδας εντάχθηκαν σταδιακά μαζί μας. Δεν είχαμε κάνει αυτό το είδος του τόνου πριν, αλλά ξέραμε ότι ήταν ένα αναγκαίο βήμα για την ανύψωση του Ναού.
Σύντομα αρχίσαμε να αισθανόμαστε την παρουσία του Αρκτούριου και της Μητέρας Αλκυόνης. Ακόμα κι αν δεν μπορούσαμε να τους δούμε, αισθανθήκαμε την παρουσία τους και γνωρίζαμε ότι μας βοηθούσαν από τον πυρήνα του πλανήτη. Καθώς συνεχίσαμε να δίνουμε τόνο, ο χρόνος άρχισε να θολώνει στο ΤΩΡΑ και τα μεμονωμένα άτομα θόλωσαν σε ΕΝΑ ον. Νιώθαμε σαν τα πόδια μας να μην αγγίζουν πλέον το έδαφος, και το έδαφος επίσης να κινείται.
Γνωρίζαμε ότι η ανύψωση ενός κρυσταλλικού ναού από τον πυρήνα του πλανήτη ήταν αδύνατη στον φυσικό κόσμο. Ωστόσο, επίσης γνωρίζαμε ότι ο κόσμος μας στο Θόλο δεν ήταν πλέον φυσικός. Είχαμε όλοι δει, ακούσει, θυμηθεί και αποδεχτεί ότι η ζωή σε αυτό το Θόλο είχε μεταλλαχθεί σε μια υψηλότερη συχνότητα της πραγματικότητας. Ως εκ τούτου, όλοι οι νόμοι της φυσικής δεν εφαρμόζονται πλέον. Το αδύνατο είχε γίνει δυνατό και τα θαύματα ήταν κοινά.
Έτσι, όταν η κορυφή του ψηλότερου κρυστάλλου άρχισε να διαπερνά το έδαφος, κανείς δεν σοκαρίστηκε ή ακόμη και να εκπλαγεί, εκτός από μένα. Στεκόμουν στο ακριβές σημείο όπου ο κρύσταλλος διαπέρασε, και με πήρε στον ουρανό με αυτόν. Στη κατάσταση της πεμτοδιάστατης συνείδησής μου ήμουν σε θέση να διατηρήσω τέλεια ισορροπία και να μείνω στην κορυφή του τεράστιου κρυστάλλου.
Κανείς δεν παρατήρησε τι είχε συμβεί σε μένα, καθώς ήταν όλοι επικεντρωμένοι στην ανύψωση του Ναού. Στην πραγματικότητα, μόλις παρατήρησα τι συνέβαινε σε μένα γιατί ήμουν τόσο επικεντρωμένος στον τόνο μου. Μόλις ο κρύσταλλος έσπασε το έδαφος, όλοι οι κρύσταλλοι φάνηκε να συλλαμβάνουν τον τόνο και ενίσχυσαν τον ήχο σε όλο το Θόλο, και όπως ανακαλύψαμε αργότερα, και μέσα στο μακρινό χωριό.
Ήμουν σε μια τέτοια ευφορία που δεν είχα προσέξει την επισφαλή ισορροπία μου στην κορυφή του υψηλότερου κρυστάλλου. Ωστόσο, όταν ο ναός ήταν πλήρως εγειρόμενος έκανε μια ανυψωτική κίνηση, δεδομένου ότι εγκαταστιόταν στη γη. Η αίσθηση ήταν τόσο συγκλονιστική που έπεσα από την κορυφή προς τα κάτω, κάτω, κάτω στην βάση του Κρυσταλλικού Ναού.
Δεδομένου ότι κανείς δεν με παρατήρησε να στέκομαι στην άκρη του κρυστάλλου, κανείς δεν με είδε που βρισκόμουν σπασμένος και παραμορφωμένος στο κέντρο του Ναού. Στην πραγματικότητα, ήταν ο τόπος όπου η Ιώδης Φλόγα θα αναφλεγόταν. Επρόκειτο η ζωή μου να θυσιαστεί σε αυτή την Ιώδη Φλόγα; Λέω θυσιαστεί γιατί αμφέβαλα πως ακόμα και η μεγάλη Φωτιά θα ήταν αρκετή για να θεραπεύσει το σπασμένο σώμα μου.
Ωστόσο, δεν ήμουν φοβισμένος ή λυπημένος ή ακόμη και θυμωμένος. Ήμουν τιμώμενος. Η ζωή μου είχε βρει το νόημά της και ο θάνατος μου ήταν για ένα μεγάλο σκοπό.
(συνεχίζεται)
ΠΗΓΗ: http://www.suzanneliephd.blogspot.be/2013/03/pleiadianarcturian-alliance-almon-and.html
ΚΑΝΑΛΙ ΕΠΑΦΗΣ: Suzanne Lie
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Αρίστανδρος Ανδρομέδειος
Μιλάει ο Almon:
Νόμιζα ότι είχα καθαριστεί και απελευθερώσει τη λύπη, τη θλίψη και τις ενοχές μου, αλλά όταν μπήκα στο Χαμηλό Αστρικό Πεδίο βρήκα πως έκανα λάθος. Η μικρή ομάδα μας είχε ανυψωθεί αυθόρμητα στη χαμηλότερη συχνότητα της τέταρτης διάστασης. Όσοι από εμάς συγκέντρωσαν την προστασία της άνευ όρων αγάπης γύρω τους είχαν δυσκολία ακόμη, αλλά εγώ είχα εντελώς παγιδευτεί στα παλιά βασισμένα στο φόβο συναισθήματά μου.
Ήξερα ότι έπρεπε να αυξήσουν τη συχνότητά τους, έτσι ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν και να με βοηθήσουν. Ωστόσο, η αυτολύπηση με καταλάμβανε, και ένιωσα εγκαταλειμμένος. Τότε ήταν που οι σκοτεινές οντότητες με περικύκλωσαν. Αυτά τα πλάσματα τα ένιωσα σαν ζωντανό φόβο και, ακόμα χειρότερα, τα αισθάνθηκα σαν την πείνα. Προς έκπληξη μου κατάλαβα ότι έτρωγαν πραγματικά το φόβο μου. Είχα ακούσει πριν ότι υπήρχαν σκοτεινές οντότητες που πραγματικά τρέφονται με φόβο, αλλά είχα σκεφτεί ότι ήταν μια παλιά δεισιδαιμονία.
Τώρα, συνειδητοποίησα ότι αυτό που νόμιζα πως ήταν ένα παραμύθι για να τρομάξουν τα παιδιά ήταν όντως αλήθεια. Χειρότερα ακόμη, μπορούσα να αισθανθώ τον εαυτό μου να κατασπαράσεται. Ήταν πιθανότατα μια ψευδαίσθηση, αλλά μου φάνηκε ότι είχα γίνει μικρότερος και αυτές είχαν γίνει μεγαλύτερες. Όταν συνειδητοποίησα τι συνέβαινε σε μένα άρχισα να πανικοβάλλομαι. Τότε άκουσα μια φωνή μέσα μου. Ήταν η φωνή μου, και αυτή ήταν πολύ ήρεμη.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι είχα απελευθερώσει το σκοτάδι μου, αλλά δεν είχα απελευθερώσει τη συνήθεια μου να πιστεύω πως χάθηκα. Είχα προσδιορίσει τον εαυτό μου μέσα από την αυτολύπηση μου για τόσο πολύ καιρό που είχε γίνει εθισμός. Ορκίστηκα να ωθήσω μακριά την παλιά συμπεριφορά μου, αλλά δεν ήταν τόσο εύκολο όσο νόμιζα. Φάνηκε πως όσο πιο πολύ πάλευα, τόσο ισχυρότερες οι σκοτεινές οντότητες γινόντουσαν.
Φώναξα σε αυτές, τις κλώτσησα και τις χτύπησα. Τις καταράστηκα και απαίτησα να φύγουν από την παρουσία μου. Ωστόσο, όσο πιο αναστατωμένος γινόμουν, τόσο ισχυρότερες γινόντουσαν. Ήταν σαν να συνέλλεγαν την δύναμη τους από μένα. Ναι, αυτό ήταν. Όσο πιο πολύ πάλευα και τις καταριόμουν, τόσο περισσότερο από το θυμό μου απελευθέρωνα. Αυτή η οργή μόνο τις έκανε πιο δυνατές, ενώ εγώ εξαντλιώμουν.
Ενεργούσα σαν πολεμιστής, αλλά αυτές δεν ήταν ένας συνηθισμένος εχθρός. Αυτός ο εχθρός δεν ήταν ζωντανός, γι 'αυτό δεν θα μπορούσα να τον σκοτώσω ή ακόμα και να τον βλάψω. Ως εκ τούτου, έπρεπε να αξιολογήσω εκ νέου τη στρατηγική μου. Αλλά πώς θα μπορούσα να σκεφτώ ενώ πάλευα για τη ζωή μου; Τότε κατάλαβα ότι ήταν νεκρές και ήμουν ζωντανός, άρα, πώς θα μπορούσαν να με σκοτώσουν; Στην πραγματικότητα, πώς θα μπορούσαν ακόμα και να με βλάψουν; Ήταν απλώς όντα που είχαν εισβάλει στη συνείδηση μου, αλλά το σώμα μου ήταν απόλυτα ασφαλές στην επιφάνεια του πλανήτη. Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσαν να βλάψουν το σώμα μου.
Ωστόσο, θα μπορούσαν να βλάψουν το μυαλό μου, αλλά μόνο αν πίστευα σε αυτές. Τότε συνειδητοποίησα ότι πίστεψα σε αυτές, γιατί δεν είχα συγχωρέσει τον εαυτό μου πλήρως. Επιπλέον, η ''μυρωδιά'' της αυτο-κρίσης μου ήταν όπως το μέλι για μια μέλισσα. Θα έπρεπε να απελευθερώσω ΟΛΗ την κρίση του εαυτού μου. Θα έπρεπε να συγχωρήσω τον εαυτό μου εντελώς και να γεμίσω την καρδιά μου με την άνευ όρων αγάπη. Ήμουν πολύ νέος στο να αγαπάω τον εαυτό μου, έτσι η άνευ όρων αγάπη φαινόταν αδύνατη.
Και τότε σκέφτηκα την Mytria. Ήξερε ότι δεν ήμουν ο Mytre "της", αλλά με αγκάλιασε πλήρως ως τον καλύτερο φίλο και εραστή της. Το καλύτερο μέρος ήταν ότι ήξερα πως τα συναισθήματά της ήταν πραγματικά. Είδε τους τρόπους με τους οποίους ήμουν σαν τον άλλο Mytre και τους τρόπους με τους οποίους ήμασταν διαφορετικοί. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσα να πω ότι πραγματικά προσπάθησε να αγνοήσει τους τρόπους που ήμασταν το ίδιο, έτσι ώστε να μπορούσε ειλικρινά και βαθιά να με γνωρίσει.
Θα έπρεπε να επιβιώσω από αυτό τον αγώνα φαντασμάτων, αν όχι για τον εαυτό μου, αλλά για τον Mytre. Θα έπρεπε επίσης να επιβιώσω για την αποστολή μας. Είχα γίνει ο ηγέτης που πάντα ήθελα να είμαι. Δεν θα εγκαταλείψω το καθήκον μου, λόγω της προσωπικής μάχης με το δικό μου σκοτάδι. Ο πληγωμένος εγωισμός μου δεν ήταν πλέον το επίκεντρο της ζωής μου. Υπήρχαν άλλοι, στην πραγματικότητα ένα ολόκληρο χωριό, που χρειάζονται τις ικανότητές μου.
Τράβηξα την προσοχή μου μακριά από τον εαυτό μου και επικεντρώθηκα στον κόσμο που αγάπησα άνευ όρων. Φυσικά, αυτό ήταν! Η ανιδιοτελής αγάπη ήταν η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να αποτρέψει αυτό το σκοτάδι. Είχα πυροβολήσει, ακόμα και σκοτώσει πολλούς εχθρούς. Αλλά ποτέ δεν τους είχα αγαπήσει. Πώς θα μπορούσα να κάνω αυτή τη στροφή από τον αγώνα σε --- τι; Ποιο ήταν το αντίθετο του αγώνα;
Στη μέση του στοχασμού μου δεν είχα συνειδητοποιήσει μια εξαιρετικά μεγάλη σκοτεινή οντότητα που έτρεχε προς το μέρος μου. Επέλεξα να μην τρέξω και να μην πολεμήσω. Αντ 'αυτού, άνοιξα τα χέρια μου και αγκάλιασα την οντότητα όταν ήρθε προς το μέρος μου. Την κράτησα πολύ κοντά μου. Όπως έκανα έτσι, με έκπληξη αισθάνθηκα την ιστορία της.
Ήταν κάποτε ένα ανθρωποειδές με ένα σώμα που έμοιαζε πολύ με το δικό μου. Ωστόσο, η ζωή δεν πήγε καλά για αυτόν τον άνθρωπο, και έγινε πολύ κακός και πολύ σκληρός. Μπορούσε να καταλάβει ότι η εκδίκηση του ήταν εναντίον των αθώων όπως και των ενόχων. Καταδίκασε όλους εξίσου, συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου. Είδα τα φρικτά πράγματα που αυτός έκανε φορώντας μια μορφή, αλλά εγώ δεν τον κρίνω. Στην πραγματικότητα, δεν κρίνω ούτε τον εαυτό μου που δεν τον έκρινε.
Είχα περάσει τη ζωή μου κρίνοντας τους άλλους, και μετά κρίνοντας τον εαυτό μου. Πάντα υπήρχε ένας εχθρός που θα μπορούσα να κατηγορήσω, να μισήσω ή να καταπολεμήσω. Δεν σκέφτηκα ποτέ να κοιτάξω τον εχθρό μου στα μάτια και να δω ότι το άτομο αυτό έχει επίσης μια ιστορία. Μερικοί πίστευαν την ιστορία τους και κατηγόρησαν τον εαυτό τους, ενώ άλλοι πίστευαν την ιστορία τους και κατηγόρησαν τους άλλους. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, η κατηγορία δεν ήταν μια θεραπεία. Η κατηγορία μόνο κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Μέσα σε εκείνη τη στιγμή που φαινόταν να διαρκεί για πάντα, κατάλαβα ότι έπρεπε να δεχθώ άνευ όρων, να συγχωρήσω ακόμη και να αγαπήσω αυτή την οντότητα. Έριξα τα όπλα μου και παρακολουθούσα καθώς ο "εχθρός" προσπάθησε να με βλάψει. Ωστόσο, το σώμα μου ήταν σε μια διαφορετική διάσταση και η συνείδησή μου ήταν πολύ υψηλά για την οντότητα αυτή ώστε να με βλάψει. Και πάλι, συγκράτησα το βλέμμα της τώρα συγχυσμένης και φοβισμένης οντότητας, και κοιτάζοντας ίσια στα μάτια της είπα, «Σ 'αγαπώ άνευ όρων.»
Προς μεγάλη μου έκπληξη, το σκηνικό άλλαξε ξαφνικά και όλες οι οντότητες ήταν παιδιά που έπαιζαν σε ένα τεράστιο λιβάδι από γρασίδι. Φάνηκαν να κλωτσούν γύρω ένα είδος μπάλας, ενώ γελούσαν και φώναζαν φιλικά πειράγματα. Περπάτησα πάνω στο λιβάδι και εντάχθηκα στο παιχνίδι τους, όταν με κάλεσαν. Παίξαμε το παιχνίδι μέχρι ο Ήλιος, ο οποίος ήταν αόρατος πριν, έπεσε πίσω από τον ορίζοντα και η σκηνή χάθηκε στο σκοτάδι.
Υπήρχε ένα φως στην καρδιά μου που δεν μπορούσα να θυμάμαι ούτε να αισθάνομαι ποτέ πριν. Έβαλα τα χέρια μου πάνω στη λαμπερή καρδιά μου και αισθάνθηκα μια κίνηση ζεστασιάς στα χέρια και στους βραχίονες μου. Το φως στη συνέχεια πήγε σε όλο το σώμα μου και έξω από την κορυφή του κεφαλιού μου. Σταδιακά, άρχισα να αιωρούμαι όλο και πιο ψηλά μέσα από μια ομιχλώδη σκηνή αόριστων μορφών, σκοτεινών χρωμάτων και μιας μυριάδας συναισθημάτων.
Είδα τότε φίλους μου και αμέσως ήμουν ανάμεσά τους. Ναι, αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι αγαπητοί φίλοι μου. Δεν ήμουν ο άνθρωπος που ήμουν όταν ήρθα για πρώτη φορά σε αυτόν τον ιερό τόπο. Η φιλία, η αποδοχή και η εμπιστοσύνη της μικρής αυτής ομάδας μου είχε μάθει να αγαπώ τους άλλους και να αγαπώ τον εαυτό μου.
Αργότερα εκείνο το βράδυ, μετά το ταξίδι μας μέσα από την τέταρτη διάσταση, έφυγα από το κρεβάτι που μοιραζόμουν με την Mytria και βγήκα στην έναστρη νύχτα. «Είμαι έτοιμος», φώναξα στον αόρατο Aρκτούριο. Δεν ήξερα για τι ήμουν έτοιμος, αλλά ήξερα ότι είχα τώρα το σθένος να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε κατάσταση με θάρρος και άνευ όρων αγάπη.
«Αύριο θα ανυψώσετε το Ναό.» Άκουσα μέσα στην καρδιά μου.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Όταν συναντηθήκαμε το επόμενο πρωί, είπα σε όλους το μήνυμα μου από το προηγούμενο βράδυ. Κανείς δεν με αμφισβήτησε ή ακόμα και να ανησύχησε. Αντ 'αυτού, περπατούσαν σιωπηλά προς την παράμετρο του χώρου του Ναού και τον κύκλωσαν. Ήξερα ότι έπρεπε να σταθώ στη μέση του κύκλου. Το τραγούδι μας είχε σώσει πριν, έτσι άρχισα να τραγουδάω, αλλά χωρίς λόγια. Υποθέτω ότι θα μπορούσατε να πείτε πως έδινα τόνο, καθώς και τα άλλα μέλη της ομάδας εντάχθηκαν σταδιακά μαζί μας. Δεν είχαμε κάνει αυτό το είδος του τόνου πριν, αλλά ξέραμε ότι ήταν ένα αναγκαίο βήμα για την ανύψωση του Ναού.
Σύντομα αρχίσαμε να αισθανόμαστε την παρουσία του Αρκτούριου και της Μητέρας Αλκυόνης. Ακόμα κι αν δεν μπορούσαμε να τους δούμε, αισθανθήκαμε την παρουσία τους και γνωρίζαμε ότι μας βοηθούσαν από τον πυρήνα του πλανήτη. Καθώς συνεχίσαμε να δίνουμε τόνο, ο χρόνος άρχισε να θολώνει στο ΤΩΡΑ και τα μεμονωμένα άτομα θόλωσαν σε ΕΝΑ ον. Νιώθαμε σαν τα πόδια μας να μην αγγίζουν πλέον το έδαφος, και το έδαφος επίσης να κινείται.
Γνωρίζαμε ότι η ανύψωση ενός κρυσταλλικού ναού από τον πυρήνα του πλανήτη ήταν αδύνατη στον φυσικό κόσμο. Ωστόσο, επίσης γνωρίζαμε ότι ο κόσμος μας στο Θόλο δεν ήταν πλέον φυσικός. Είχαμε όλοι δει, ακούσει, θυμηθεί και αποδεχτεί ότι η ζωή σε αυτό το Θόλο είχε μεταλλαχθεί σε μια υψηλότερη συχνότητα της πραγματικότητας. Ως εκ τούτου, όλοι οι νόμοι της φυσικής δεν εφαρμόζονται πλέον. Το αδύνατο είχε γίνει δυνατό και τα θαύματα ήταν κοινά.
Έτσι, όταν η κορυφή του ψηλότερου κρυστάλλου άρχισε να διαπερνά το έδαφος, κανείς δεν σοκαρίστηκε ή ακόμη και να εκπλαγεί, εκτός από μένα. Στεκόμουν στο ακριβές σημείο όπου ο κρύσταλλος διαπέρασε, και με πήρε στον ουρανό με αυτόν. Στη κατάσταση της πεμτοδιάστατης συνείδησής μου ήμουν σε θέση να διατηρήσω τέλεια ισορροπία και να μείνω στην κορυφή του τεράστιου κρυστάλλου.
Κανείς δεν παρατήρησε τι είχε συμβεί σε μένα, καθώς ήταν όλοι επικεντρωμένοι στην ανύψωση του Ναού. Στην πραγματικότητα, μόλις παρατήρησα τι συνέβαινε σε μένα γιατί ήμουν τόσο επικεντρωμένος στον τόνο μου. Μόλις ο κρύσταλλος έσπασε το έδαφος, όλοι οι κρύσταλλοι φάνηκε να συλλαμβάνουν τον τόνο και ενίσχυσαν τον ήχο σε όλο το Θόλο, και όπως ανακαλύψαμε αργότερα, και μέσα στο μακρινό χωριό.
Ήμουν σε μια τέτοια ευφορία που δεν είχα προσέξει την επισφαλή ισορροπία μου στην κορυφή του υψηλότερου κρυστάλλου. Ωστόσο, όταν ο ναός ήταν πλήρως εγειρόμενος έκανε μια ανυψωτική κίνηση, δεδομένου ότι εγκαταστιόταν στη γη. Η αίσθηση ήταν τόσο συγκλονιστική που έπεσα από την κορυφή προς τα κάτω, κάτω, κάτω στην βάση του Κρυσταλλικού Ναού.
Δεδομένου ότι κανείς δεν με παρατήρησε να στέκομαι στην άκρη του κρυστάλλου, κανείς δεν με είδε που βρισκόμουν σπασμένος και παραμορφωμένος στο κέντρο του Ναού. Στην πραγματικότητα, ήταν ο τόπος όπου η Ιώδης Φλόγα θα αναφλεγόταν. Επρόκειτο η ζωή μου να θυσιαστεί σε αυτή την Ιώδη Φλόγα; Λέω θυσιαστεί γιατί αμφέβαλα πως ακόμα και η μεγάλη Φωτιά θα ήταν αρκετή για να θεραπεύσει το σπασμένο σώμα μου.
Ωστόσο, δεν ήμουν φοβισμένος ή λυπημένος ή ακόμη και θυμωμένος. Ήμουν τιμώμενος. Η ζωή μου είχε βρει το νόημά της και ο θάνατος μου ήταν για ένα μεγάλο σκοπό.
(συνεχίζεται)
ΠΗΓΗ: http://www.suzanneliephd.blogspot.be/2013/03/pleiadianarcturian-alliance-almon-and.html
ΚΑΝΑΛΙ ΕΠΑΦΗΣ: Suzanne Lie
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Αρίστανδρος Ανδρομέδειος
