Universal Blessing : ΠΛΕΙΑΔΕΙΑ / ΑΡΚΤΟΥΡΙΑΝΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ (Μέρος 12ο)

17/2/2013

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ Mytria

Η Mytria και η Μεγάλη Μητέρα.

Μιλάει η MYTRIA:

Μόλις παραδόθηκα στο ενδεχόμενο ότι μπορεί να μη ξαναδώ πάλι τον Mytre, άνοιξα πραγματικά μια Παράλληλη Πραγματικότητα στην οποία θα μπορούσα να είμαι μαζί του. Η επιλογή αυτή έγινε γιατί σκέφτηκα τις ανάγκες του, και όχι μόνο τις δικές μου. Με αυτόν τον τρόπο, επέκτεινα την αγάπη μου για αυτόν άνευ όρων. Με άλλα λόγια, επέλεξα την άνευ όρων αγάπη πάνω από τις δικές μου ιδιοτελείς ανάγκες, η οποία επέκτεινε σε μεγάλο βαθμό τη συνείδηση μου. Με τον ίδιο τρόπο, όταν ο Mytre είχε τη Μύησή του διπλο-εντοπισμού στο σπίτι μας στην ερημιά για να με βοηθήσει, επέκτεινε την ανιδιοτελή αγάπη με το να ριψοκινδυνέψει τον εαυτό του παραμένωντας τόσο καιρό.

Στην πραγματικότητα, είχαμε τις Μυήσεις μας μαζί. Η πρόκληση του ήταν ο διπλο-εντοπισμός, και η πρόκληση μου ήταν να εισέλθω στον Ιερό Βράχο με τη φυσική μορφή μου. Την πρώτη φορά που μπήκα στη Πύλη (Portal) του Ιερού Βράχου, το είχα κάνει με το τεταρτοδιάστατο αστρικό σώμα μου. Πριν μιλήσω για την τρίτη μύηση μου μέσα στον Πυρήνα της Μήτρας της Μεγάλης Μητέρας, θα ήθελα να καθορίσω και να μοιραστώ το σκοπό μιας ''Μύησης.'' Μια Μύηση είναι κάθε φορά που δεχόμαστε ο,τιδήποτε που μπορεί να εκληφθεί ως μια δύσκολη κατάσταση και να το μετατρέψουμε σε μια ευκαιρία να ζητήσουμε από τις υψηλότερες εκφράσεις του ΕΑΥΤΟΥ μας για καθοδήγηση και προστασία.

Καλώντας τον Ανώτερης Διάστασης ΕΑΥΤΟ μας, χρησιμοποιούμε το "πρόβλημα" ως μια ευκαιρία για να αντιληφθούμε την πραγματικότητα μας από μια υψηλότερη προοπτική. Από τη σκοπιά των Ανωτέρων Εκφράσεων του ΕΑΥΤΟΥ μας, μπορούμε να αντιληφθούμε διευρυμένες συχνότητες της πραγματικότητας. Δεδομένου ότι, η πραγματικότητα που επιλέγουμε να αντιληφθούμε είναι η πραγματικότητα που επιλέγουμε να ζούμε, καλώντας την υψηλότερη προοπτική μας για μια δύσκολη κατάσταση σε μεγάλο βαθμό επεκτείνει τη συνείδησή μας. Με τον τρόπο αυτό, μετατρέπουμε ένα πρόβλημα σε μια Μύηση.

Με το τρίτο ταξίδι μου μέσα από την Πύλη του Ιερού Βράχου, η Μύηση μου ήταν μέσα στη Μήτρα της Μητέρας. Κάποτε, είχα ανακατασκευάσει το σπίτι μου στην ερημιά και επέστρεψα στο ρυθμό της Φύσης και του Πυρήνα του ΕΑΥΤΟΥ μου. Ήμουν έτοιμη να εισέλθω στον Πυρήνα της Μητέρας. Κατά την προετοιμασία, νήστευα για πολλές ημέρες, έπινα άφθονο νερό, και διαλογιζόμουν για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Μεταξύ των διαλογισμών μου, περπατούσα στη γη και κολυμπούσα στη Λίμνη για να γειώσω τον εαυτό μου και να επανασυνδεθώ με τη Μητέρα. Την τρίτη μέρα, ξύπνησα την αυγή και ήξερε ότι ήταν το ΤΩΡΑ για την είσοδο στη Μήτρα της Μητέρας.

Αυτή τη μέρα έφαγα ένα ελαφρύ πρωινό, καθώς δεν ήξερα πόσο καιρό θα είμαι μακριά από το σπίτι μου. Στη συνέχεια, μπήκα στη Λίμνη, ευλαβικά θέτοντας κάθε πάτημα στην επιφάνεια του πλανητικού σώματος της Μητέρας και διαλογίστηκα πάνω σε ένα μεγάλο βράχο που προεξείχε από τη Λίμνη. Όταν ολοκλήρωσα το διαλογισμό μου λίγο πριν τη Κορύφωση του Ήλιου (High Sun), βούτηξα στη λίμνη γυμνή και επέτρεψα στο Νερό της Μητέρας να χαϊδέψει τη φυσική μου μορφή. Στη συνέχεια σύρθηκα πίσω επάνω στο βράχο για να απολαύσω τον ζεστό ήλιο και έπεσα σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα. Ξύπνησα λίγο πριν το Ηλιοβασίλεμα, φόρεσα το χειροποίητο ρούχο μου και περπάτησα προς τον Ιερό Βράχο. Με την τρίτη είσοδο μου μέσα από την Πύλη, ήμουν ελεύθερη από κάθε ανησυχία. Ως εκ τούτου, δεν υπήρχε καμία αντίσταση μέσα μου ή εντός της Πύλης.

Στην πραγματικότητα, μόλις άγγιξα το βράχο με την πρόθεσή να εισέλθω, η Πύλη αμέσως περιστρεφόμενη άνοιξε, και εγώ απλώς μπήκα μέσα. Άκουσα την Πύλη να κλείνει πίσω μου, και ήμουν σε απόλυτο σκοτάδι. Ωστόσο, καθώς είχα χαλαρώσει στο ΤΩΡΑ, ένιωσα το δικό μου εσωτερικό φως και το προέβαλλα μέσα από το Τρίτο Μάτι μου. Μέσα από το υψηλότερο όραμα μου μπορούσα να δω ένα μικρό μονοπάτι να οδηγεί προς τα κάτω, το οποίο ακολούθησα για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα όπως φάνηκε. Στη συνέχεια, σε μακρινή απόσταση και γύρω από μια γωνία είδα την αντανάκλαση ενός φωτός.

Ενστικτωδώς ήξερα ότι το φως ακτινοβολούσε από το Ελοχίμ Αλκυόνη. Ως εκ τούτου, πήρα μια μεγάλη στιγμή για να καλέσω την υψηλότερη έκφραση του ΕΑΥΤΟΥ μου και ευλαβικά μπήκα μέσα το φως. Αμέσως, το Ελοχίμ Αλκυόνη παρουσιάστηκε μπροστά μου, και αισθάνθηκα μια βαθιά αίσθηση ολοκλήρωσης. Είχα ολοκληρώσει ένα σημαντικό τμήμα της ζωής μου και ήμουν έτοιμη να αρχίσω ένα άλλο. Δεν ήξερα πώς η νέα ζωή μου θα προχωρήσει, αλλά ένιωθα σίγουρη ότι θα μπορούσα να αποδεχθώ ό,τι η μοίρα μου θα έβαζε μπροστά μου. Αυτό που δεν περίμενα ήταν το πόσο δύσκολο θα ήταν για το σώμα και την ψυχή μου το να ζήσω στον πυρήνα του πλανήτη.

Το φως ήταν πολύ αμυδρό χωρίς προφανή πηγή. Αντ 'αυτού, αντανακλόταν στους πολλούς τοίχους της όμοιας με σπηλιά δομής στην οποία παρέμεινα για άγνωστο χρονικό διάστημα. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε Ανατολή, Δύση, διάρκεια της ημέρας ή νύχτας, ΔΕΝ υπήρχαν δείκτες για το πέρασμα του χρόνου. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο το πέρασμα του χρόνου είχε γίνει τόσο σημαντικό για μένα. Είχα την εμπειρία να ζω στο ΤΩΡΑ, όταν ήμουν στη Φύση, αλλά είχα την ασφάλεια της οπτικής κίνησης του των Ήλιων στον ουρανό, και τα Φεγγάρια και τα Αστέρια έβγαιναν το βράδυ.

Χωρίς Ήλιους και Φεγγάρια ένιωθα σχεδόν μόνη. Φαινόταν ότι το μόνο που έκανα ήταν να περιμένω. Μετά την πρώτη μου εικόνα της Μητέρας, Αυτή εξαφανίστηκε και με άφησε μόνη φαινομενικά. Ως εκ τούτου, αναγκάστηκα να ΝΙΩΣΩ τον πλανήτη και να συνδεθώ με αυτή τη τεράστια πλανητική μορφή ζωής από το εσωτερικό. Είχα μάθει να γνωρίζω βαθιά και να αγαπώ το εξωτερικό του πλανήτη. Τώρα έμεινα μόνη για να ενωθώ με το εσωτερικό του πλανήτη.

Ήξερα ότι ήμουν σε μια Μύηση, γιατί κάθε σκοτεινή σκέψη και φοβικό συναίσθημα αναγκάστηκε να αναδυθεί στην επιφάνεια της συνείδησης μου από το αμυδρό φως αυτού της άγνωστου κόσμου. Πώς μπορούσε η Μητέρα να με εγκαταλείψει; Μήπως θα μαραθώ και θα πεθάνω κάτω σε αυτή την τρύπα; Θα ξαναδώ ποτέ τους αγαπημένους μου; Μεταφέρθηκα από ερωτήσεις, στο θυμό, στη θλίψη και σε βαθύ φόβο.

«Αυτό είναι ένα λάθος;» φώναξα. «Ποιά νόμιζα πως είμαι που θα μπορούσα να επισκεφθώ το Ελοχίμ; Είναι όλα αυτά κάποια περίτεχνη παγίδα;»

Τέλος, δε μπορούσα να αντέξω τίποτα περισσότερο και λιποθύμησα, ή ίσως απλά αποκοιμήθηκα. Αυτή τη φορά ο ύπνος μου γέμισε με όνειρα, εφιάλτες στην πραγματικότητα, στα οποία ο καθένας που είχα ποτέ μου βλάψει χλεύαζε για το λάθος μου να μπω από μόνη μου στο δικό μου πρόωρο τάφο. Στη συνέχεια, οι δαίμονες ήρθαν με τα σκοτεινά, ομιχλώδη κοστούμια τους από φόβο και θλίψη. Ήμουν στο χείλος του απόλυτου τρόμου, όταν άκουσα τη φωνή της αγαπημένης κόρης μου Alycia.

«Μητέρα», με κάλεσε με την πιο γλυκιά φωνή της.

«Είμαι εδώ μαζί σου. Μπορείς να με αισθανθείς να σε αγκαλιάζω; Μπορείς να αισθανθείς πόσο σ 'αγαπώ;»

Ναι, ναι, φυσικά, μπορούσα να αισθανθώ την αγάπη της Alycia. Στη συνέχεια, μπορούσα να αισθανθώ την αφή της αγκαλιάς της και το απαλό φιλί της πάνω στο μάγουλο μου. Ηρέμησα και τα οράματα του σκότους τραβήχτηκαν προς τα πίσω με τρόμο από το όραμα της βαθιάς αγάπης μας.

«Είσαι μια χαρά τώρα Μητέρα», δήλωσε η Alycia καθώς επέπλεε μακριά. «Ξύπνα τώρα για να δείς Τη Μεγάλη Μητέρα.»

Τα μάτια μου άνοιξαν ήρεμα, και κοίταξα επάνω στο πρόσωπο του Ελοχίμ Αλκυόνη. Η Μητέρα Αλκυόνη, όπως θα Την αποκαλούσα, άπλωσε προς τα έξω ένα πολύ απτό χέρι και με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου.

«Έλα», είπε. «Υπάρχει κάτι που θέλω να δεις.»

Ακολούθησα σιωπηλά Τη Μητέρα όλο και βαθύτερα στο Πυρήνα Της. Πίστευα ότι είχα προσγειωθεί σε μια σπηλιά βαθιά στη μέση του πλανήτη, αλλά όταν περπατήσαμε για περισσότερο χρόνο από ό,τι θα μπορούσα να μετρήσω μέσα σε όλο και βαθύτερες περιοχές, συνειδητοποίησα ότι η πρώτη εκτίμηση της θέσης μου ήταν λανθασμένη.

Σαν να ανταποκρίθηκε στις σκέψεις μου, Η Μητέρα σταμάτησε μπροστά μου και είπε,

«Αγαπητή Mytria, σε άφησα να περπατήσεις τόσο έτσι ώστε να μπορείς να εξοικειωθείς με την εσωτερική γη μου. Ωστόσο, τώρα πρόκειται να μας μεταφέρω σε άλλη περιοχή, το οποίο θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσω αυτού του μέσου της τηλεμεταφοράς.»

Αυτό ακούστηκε πολύ συναρπαστικό για μένα, γι 'αυτό παραδόθηκα στην αύρα της και προετοιμάστηκα για μια ενδιαφέρουσα διαδρομή. Ωστόσο, δεν υπήρξε κανένα "ταξίδι". Πριν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, φτάσαμε σε κάτι που φαινόταν να είναι μια είσοδος μιας σπηλιάς μέσα σε μια σπηλιά. Αυτή η είσοδος ήταν πολύ υψηλή και μόλις αρκετά μεγάλη ώστε να μπορώ να γλιστρήσω μέσα από αυτή, ήλπιζα, επειδή Η Μητέρα μου ανέθεσε να εισέλθω στην εσωτερική σπηλιά μέσα από αυτό το πολύ στενό πέρασμα.

Η είσοδος ήταν αρκετά μεγάλη σε μήκος και πολύ σκοτεινή. Ως εκ τούτου, το ενδιαφέρον εστιάστηκε στο να περάσω το μακρύ διάδρομο και όχι στο πού πήγαινα. Ως εκ τούτου, όταν πέρασα την τελική στροφή και έγινα δεκτή με ένα λαμπρό φως, ήμουν σχεδόν τυφλή. Έπρεπε να πάρω μια ανάσα για να ηρεμήσω τον εαυτό μου και σιγά-σιγά να ανοίξω τα μάτια μου, προκειμένου να εγκλιματιστώ σταδιακά με την αλλαγή του φωτισμού. Σιγά-σιγά, άνοιξα τα μάτια μου, ενώ κατεύθυνα το βλέμμα μου κυρίως στο έδαφος κάτω από μένα.

«Κοιτάξτε επάνω, αγαπητή μου,» άκουσα Την Μητέρα Αλκυόνη να λέει.

Νιώθοντας σίγουρη ότι τα μάτια μου ήταν προσαρμοσμένα στο φως κοίταξα ψηλά μέχρι που είδα το πιο εκπληκτικό όραμα της ζωής μου. Μπροστά μου ήταν τεράστιοι κρύσταλλοι τόσο μεγάλοι όσο τα κτίρια ριγμένοι μέσα στο σπήλαιο, σαν να ήταν τα εγκαταλελειμμένα παιχνίδια ενός τεράστιου γίγαντα.

«Αυτό είναι σχεδόν σωστό», είπε Η Μητέρα ανταποκρινόμενη στις σκέψεις μου. «Αυτοί οι κρύσταλλοι ήταν μια φορά ευθυγραμμισμένοι σε μια μαζική μήτρα φωτός. Ωστόσο, οι πολλοί κατακλυσμοί που συνοδεύουν την ανάπτυξη ενός νέου πλανήτη διέσπειραν τη Μήτρα των κρυστάλλων σε αυτό που βλέπεις τώρα. Ωστόσο, αν και φαίνονται αποσυνδεμένοι οι κρύσταλλοι, τα μοτίβα ενέργειας κάθε τεράστιου κρύσταλλου είναι ακόμη διασυνδεδεμένα με την ενέργεια των άλλων κρυστάλλων.»

«Αν θα μπορούσε να υπάρξει μια συνάντηση των πρωτογενών Φυλάκων του πλανήτη μου, οι οποίοι είναι τα ανθρωποειδή από τα Σκάφη σας, θα μπορούσατε να παρασύρετε τη συνείδησή σας με την συνείδηση των κρυστάλλων για να συνδεθείτε και, ως εκ τούτου, να ενεργοποιήσετε αυτό το Πυρήνα-Κρυσταλλική Μήτρα. Παρακαλώ να επικεντρωθείς σε αυτούς τους κρυστάλλους μέσα από το Τρίτο Μάτι σου να αντιληφθείς πώς τα κύματα της ενέργειας που προέρχεται από κάθε κρύσταλλο πλέκονται για να δημιουργήσεις ένα γεωμετρικό σχήμα.»

Έκλεισα τα μάτια μου για να πάω σε μια κατάσταση διαλογισμού αρκετά βαθιά ώστε να ανοίξει το Τρίτο Μάτι μου. Σιγά-σιγά, καθώς το Τρίτο Μάτι μου άνοιξε, άρχισα να βλέπω τις διασυνδέσεις μεταξύ των εκπορεύσεων του κάθε κρυστάλλου. Συνειδητοποίησα ότι αναγνώριζα αυτό το μοτίβο, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ από πού.

«Δεν έχεις δει αυτό το μοτίβο πολλές φορές, όταν διαλογιζόσουν πάνω σε γη μου;» ρώτησε Η Μητέρα.

Ναι, φυσικά. Γι 'αυτό το σχέδιο ήταν τόσο οικείο. Το είχα δει στον ουρανό, στο νερό και στο έδαφος. Συχνά, το αντιλήφθηκα μόνο μέσα από την άκρη του ματιού μου, αλλά στη συνέχεια το σχέδιο εξασθενούσε γρήγορα. Ως εκ τούτου, σκέφτηκα ότι το δημιουργούσα αυτό το μοτίβο, παρά το είχα δει.

«Κοιτάξτε τώρα για να δείς τον εαυτό σου μέσα σε αυτό το μοτίβο,» με καθοδήγησε Η Μητέρα.

Δεν είχα σκεφτεί τον εαυτό μου να είναι στο σχέδιο, αλλά η έννοια ενθέρμανε τη καρδιά μου και με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ είχα γίνει ΕΝΑ με το νέο κόσμο μας. Έκλεισα τα φυσικά μάτια μου και χαλάρωσα με βαθιές αναπνοές. Σταδιακά, ένιωσα το σώμα μου να μουδιάζει και η ροή του φωτός να κατευθύνεται πάνω και κάτω στη σπονδυλική στήλη μου. Όταν η ενέργεια έσφυζε έξω από τις παλάμες των χεριών μου, ήξερα ότι ήμουν έτοιμη. Με τα μάτια κλειστά, επικεντρώθηκα στο εσωτερικό όραμά μου για να δω το μοτίβο του φωτός που είχε γίνει τόσο οικείο.

Καθώς παραδόθηκα στο όραμά μου, το αναγνωρίσιμο φωτεινό μοτίβο άρχισε να επιπλέει γύρω μου. Κοίταξα για να δω πού η συνείδησή μου διασταυρώνεται με αυτό το φωτεινό μοτίβο. Όπως χαλάρωνα στην εικόνα, θα μπορούσα να πω ότι ήμουν μέσα σε αυτό το μοτίβο και το όραμα ήταν μέσα μου. Ταυτόχρονα, είχα πλήρη επίγνωση ότι όλοι μοιράζονται αυτή τη σχέση με το σχέδιο, ακόμη και αν δεν το ξέρουν.

«Ναι,» χαμογέλασε Η Μητέρα. «Έχεις δίκιο. Είστε όλοι ένα με τον πλανήτη και ο πλανήτης είναι ένα με όλους εσάς.»

Καθώς Η Μητέρα μίλησε, άρχισα να βιώνω πλήρως μια βαθιά ενότητα με τον Πλανήτη. Έχω ζήσει σε Ενότητα με τη γη του πλανήτη, και τώρα βίωνα μια βαθιά σχέση με το Πλανητικό Πυρήνα. Στην πραγματικότητα, η σύνδεση ήταν μεταξύ του προσωπικού μου πυρήνα και του πλανητικού πυρήνα. Κοίταζα το σχηματισμό των κρυστάλλων που βρίσκονταν τυχαία στο πάτωμα της εσωτερικής σπηλιάς. Ωστόσο, καθώς κοίταζα στην ενεργειακή σύνδεση των κρυστάλλων, ο κρυσταλλικός σχηματισμός δεν εμφανίστηκε πλέον ακούσιος. Κοίταξα μέχρι την οροφή του σπηλαίου, το οποίο δεν είχα σκεφτεί να κάνω πριν, και είδα το πανταχού παρόν σχέδιο να αντανακλάται στην οροφή πάνω από τους κρυστάλλους.

Τράβηξα το όραμα αυτού του σχεδίου μέσα στην καρδιά μου, και όταν το έκανα, κάτι πολύ ασυνήθιστο άρχισε να εμφανίζεται. Ιώδες φως άρχισε να διαχέεται στο εσωτερικό όραμα μου. Στην αρχή το βιολετί χρώμα επικεντρώθηκε μόνο στην καρδιά μου, αλλά γρήγορα αναπτύχθηκε για να συμπεριλάβει ολόκληρο το σώμα μου. Εγώ πραγματικά "αισθάνθηκα" το βιολετί χρώμα. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί κιναισθητικά να αισθανθώ ένα χρώμα, αλλά αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να εξηγήσω την αίσθηση μου.

Καθώς συνήθιζα με την "αίσθηση" του χρώματος, το ιώδες φως άρχισε να ρέει, να κινείται και να πάλεται. Στην αρχή ο παλμός ήταν πολύ ήπιος, αλλά στη συνέχεια άρχισε να χτυπά μέσα μου σε σημείο που σχεδόν με ενοχλούσε. Η ενόχληση έγινε ένας πόνος, όχι σε αντίθεση με τον πόνο του μόχθου, όταν, ξαφνικά, η αίσθηση του χρώματος ξέσπασε στην εικόνα μιας μικρής εσωτερικής φλόγας. Όταν εστίασα την προσοχή μου στην ιώδη φλόγα, αυξήθηκε μεγαλύτερη. Η ιώδη φλόγα φαινόταν να με κάνει να αισθάνομαι ανανεωμένη και ενεργοποιημένη.

Ωστόσο, σταδιακά, η αίσθηση αυτή έγινε αρκετά άβολη και μου έδωσε την αίσθηση ότι κάτι μέσα μου άρχισε να διαμορφώνεται και να αλλάζει. Αυτή η εντύπωση έγινε όλο ισχυρότερη και πιο άβολη. Τέλος, δεν μπορούσα να κρατήσω αυτή την εικόνα πια, και τα μάτια μου αντανακλαστικά άνοιξαν. Προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα την ιώδη φλόγα, σταθερά να αναδύεται στο κέντρο των πεσμένων κρυστάλλων.

Όπως η φλόγα μεγάλωνε ισχυρότερη και μεγαλύτερη η εικόνα είχε αναπαραχθεί σε κάθε τεράστιο κρύσταλλο. Στη συνέχεια, κάθε κρύσταλλος πρόβαλλε την εικόνα της ιώδους φλόγας προς τα έξω στη σπηλιά. Παρακολούθησα με θαυμασμό, καθώς οι πολλές εικόνες από βιολετί φλόγες αναπηδούσαν από τις πολλές γωνίες μέσα στο σπήλαιο. Επιπλέον, τα συνδυασμένα ενεργειακά πρότυπα των κρυστάλλων έριχναν μυριάδες εικόνες βιολετί φωτιάς επάνω στις επιφάνειες του σπηλαίου όπως στο δάπεδο και στην οροφή. Οι εικόνες ήταν ωραίες πέρα από κάθε φαντασία και βαθιά μεθυστικές.

Προς έκπληξή μου, μπορούσα να δω διαφορετικές εκφράσεις του Πολυδιάστατου ΕΑΥΤΟΥ μου μέσα σε κάθε κρύσταλλο και σε κάθε αντανάκλαση. Ήμουν σε θέση να συνδεθώ ταυτόχρονα και να βιώσω άμεσα κάθε εκδοχή του ΕΑΥΤΟΥ μου. Μπορούσα να αισθανθώ τον εαυτό μου να τραβιέται μέσα στις πολλές εντυπώσεις της ιώδους φωτιάς, καθώς έτρεμαν μέσα σε κάθε κρύσταλλο και σε κάθε επιφάνεια του σπηλαίου. Οι πολλές εκδοχές του ΕΑΥΤΟΥ μου άρχισαν να συνδέονται, το οποίο δημιούργησε μια συντριπτική αίσθηση ευδαιμονίας και ευφορίας.

Καθώς άρχισα να αισθάνομαι όπως νόμιζα ήμουν κάθε μια από τις εκφράσεις μου, και έχασα κάθε σύνδεση με το "ξεχωριστό" σώμα που στεκόταν δίπλα Στη Μητέρα.

Ήμουν κάθε έκφραση του ΕΑΥΤΟΥ μου.

Ήμουν κάθε εικόνα της Φωτιάς,

Ήμουν το σπήλαιο,

Ήμουν Η Μητέρα,

Ήμουν ο Πλανήτης ...

Ευτυχώς, Η Μητέρα μετακίνησε το χέρι Της στο πρόσωπό μου και όλες οι εικόνες εξαφανίστηκαν.

«Μήπως το φαντάστηκα αυτό;» ρώτησα Τη Μητέρα.

«Όχι, αγαπητή μου,» μου απάντησε, «Εσύ το δημιούργησες.»

(συνεχίζεται)